«Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέχεται τὴν ἱστορικὴ ὀνομασία ἄλλων ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν ἢ Ὁμολογιῶν». Τὸ νέο λεξικὸ τῶν οἰκουμενιστῶν ἤγουν ἐπίσημης πιὰ αἱρέσεως τὸ ἀνάγνωσμα

«Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέχεται τὴν ἱστορικὴ ὀνομασία ἄλλων ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν ἢ Ὁμολογιῶν». 

Μὲ αὐτὴ τὴν ἀπόφαση κορυφώθηκε ἡ καταπάτηση καὶ διαστρέβλωση τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ παρακαταθηκῶν, ποὺ ὑποτίθεται ὄφειλαν νὰ ὑπερασπίσουν οἱ συμμετέχοντες στην Κολυμπάριο Σύνοδο ἐπίσκοποι. Ἂν ἐξετάσει κανεὶς γλωσσικὰ τὴν διατύπωση αὐτὴ, φανερώνονται ὁ παραλογισμός καὶ ἡ νέα γλώσσα τῆς ʺνέας Ἐκκλησίαςʺ.

«Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέχεται». 

Ἄρα λοιπὸν ἀπὸ σήμερα οἱ οἰκουμενιστὲς ἰδίοις λόγοις δέχονται, ὅ,τι μέχρι σήμερα ἦταν ἀδιανόητο γιὰ Ὀρθόδοξο νὰ γίνει δεκτό. Αὐτό που ἀπέρριπταν μὲ θυσίες, μαρτύρια και ἀγῶνες τόσους αἰῶνες οἱ Ἅγιοι Πατέρες, τώρα γίνεται δεκτὸ ἀπὸ μία ὁμάδα αἱρετικῶν ʺθεολόγωνʺ, ἱερέων καὶ μή.

«τὴν ἱστορικὴ ὀνομασία» 

Ποιὰ ἱστορικὴ ὀνομασία, τὴν ἐπιστημονική, τὴν αὐθαίρετη ἢ τὴν πατερική; Γιατὶ ἂν πάρουμε γιὰ παράδειγμα τοὺς λεγόμενους καθολικούς, τότε ἐπιστημονικὰ δὲν μποροῦν να ὀνομάζονται καθολικοί, διότι ἡ λέξη καθολικὴ ἀποτελεῖ ὁρολογία τῆς Μίας Ἐκκλησίας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ κατὰ τοὺς Πατέρες ἡ ὀνομασία ὅλων αὐτῶν ἦταν αἵρεσις. Ἄρα λοιπὸν οἱ οἰκουμενιστὲς πρωτοτυποῦν ξανὰ γλωσσικὰ ὀνομάζοντας αὐθαίρετα τὴν αἵρεση ἱστορία ἢ ἐπιστήμη.

«ἄλλων ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν ἢ Ὁμολογιῶν»

Αὐτὴ ἰδιαίτερα ἡ διατύπωση ἀναιρεῖ κάθε ἐννοιολογική λογικὴ. Ὅταν χρησιμοποιοῦμε τὴν ἐπιμεριστικὴ ἀντωνυμία ʺἄλλοςʺ ἀναφερόμαστε σὲ μέρη ἑνὸς συνόλου. Ἄρα λοιπόν, κατὰ τοὺς οἰκουμενιστές, οἱ αἱρετικοὶ εἶναι μέρη τοῦ συνόλου τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν ὅμως εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας, πῶς εἶναι ἑτερόδοξοι; Καὶ ἂν δὲν εἶναι ἑτερόδοξοι τότε τὶ εἶναι; Καὶ πῶς συμβιβάζονται οἱ ὅροι ἑτερόδοξος καὶ Χριστιανός; Χριστιανός ὁ ὁμόδοξος, Χριστιανός καὶ ὁ ἑτερόδοξος; Ἐκκλησία ὁ ὁμόδοξος, Ἐκκλησία καὶ ὁ ἑτερόδοξος; Ὅσον ἀφορᾶ τὸν ὅρο Ὁμολογία, τότε μένουμε ἔκπληκτοι ἀπὸ τὸ γεγονός, ὅτι κανεὶς ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ʺμεγάλους θεολόγουςʺ δὲν ρωτᾶ: Ποιὸν ὁμολογοῦν αὐτὲς οἱ ὁμολογίες, Χριστὸ μὲ μία ἢ μὲ δύο φύσεις, Πιστεύω μὲ filioque ἢ χωρίς, Παναγία Θεοτόκο ἢ Χριστοτόκο, Ἐκκλησία μὲ Ἁγίους ἢ χωρίς; 

Δὲν θὰ ρωτήσουν ὅμως, διότι ψεύδονται καὶ διαστρεβλώνουν συνειδητά, ὅπως κάνουν καὶ μὲ τὰ ἀκόλουθα παραδείγματα νέας οἰκουμενιστικῆς καὶ αἱρετικῆς ὁρολογίας:

Ἅγιοι Πατέρες: «Θύματα τοῦ ἀρχέκακου ὄφεως»

Ἱεροὶ κανόνες: «τείχη ποὺ μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους μας»

ἀγῶνας γιὰ τὴν πίστη: «φουνταμενταλισμός»

ὑπεράσπιση τῆς Μίας Ἐκκλησίας: «Ἐγωκεντρισμός»

πιστοί: «ἁμαρτωλοί, ὑποχρεωμένοι να ὑπακοῦν»

αἵρεση: «ἀρχαία, μὴ πιὰ ἀναδεδειγμένη καὶ πολιτικὰ σωστὴ ἔκφραση»

δόγμα: «θεωρητικοὶ κανόνες χωρίς ἐφαρμογή στὸν σύγχρονο κόσμο»

θεολογία: «ἐπιστημονικός κλάδος κατάλληλος για καριέρα»

Θεός: «ὅπως τὸν θέλει ὁ καθένας»

Ἀδελφοὶ ἐν Χριστῷ Ὀρθόδοξοι, ὅσο μνημονεύουμε καὶ συγκοινωνοῦμε μὲ τέτοιους ἐπισκόπους δὲν μποροῦμε να μιλοῦμε γιὰ ὀρθόδοξη ὁμολογία. 

Τί θα ποῦμε στὰ παιδιά μας, τί στοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἔγιναν ὀρθόδοξοι, γιατὶ κατάλαβαν τὴν ὀλεθριότητα τῆς πλάνης, στὴν ὁποία βρίσκοντουσαν; Λάθος κάνατε γυρίστε πίσω, γιατί ὅλοι τὸ ἴδιο εἴμαστε; 

Ἡ ὥρα τῶν λόγων πέρασε ἦρθε ἡ ὥρα τῆς πράξης.

«Πρέπει νὰ προβοῦμε σὲ ἀποφασιστικὴ ρήξη μὲ τὸν Οίκουμενισμό, καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ τοὺς συνοδοιπόρους του. Ὁ δρόμος μας δὲν εἶναι ὁ δικός τους. Πρέπει νὰ τὸ ποῦμε αὐτὸ μὲ ἀποφασιστικότητα καὶ νὰ τὸ δείξουμε μὲ τὶς πράξεις μας. Μία ἐποχὴ πραγματικῆς ὁμολογίας ἔρχεται γιὰ μᾶς, μία ἐποχὴ ποὺ ἴσως παραμείνουμε μόνοι καὶ διωκόμενοι….» (Ἀρχιεπίσκοπος Συρακουςῶν καὶ Ἁγίας Τριάδος Ἀβέρκιος πρὸς τὸν Ἃγιο Φιλάρετο Πρωθιεράρχη τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ἐν Διασπορᾶ - 1/14-12-1967), (διαβάστε αναλυτικά εδώ)

«Στὰ ἔσχατα χρόνια μας κάθε Χριστιανός εἶναι ὑπεύθυνος γιὰ τὸ σύνολο τῆς Χριστιανοσύνης!» Ἅγ. Ἰωάννης Μαξίμοβιτς

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου Κλασσικός φιλόλογος, Ἱστορικός