" H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες."
Άρθρο 16, παράγραφος 2 του Ελληνικού Συντάγματος

Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Κίνηση Πολιτών για την επαναφορά του Πολυτονικού Συστήματος

Παραθέτουμε την Ιστοσελίδα της
Κίνησης Πολιτών για την επαναφορά του Πολυτονικού Συστήματος
με την ελπίδα και τη δέσμευσή μας, σχετικά σύντομα, οι αναρτήσεις μας να γίνονται στο Πολυτονικό.






Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

Χρειαζόμαστε τα θρησκευτικά (του Αποστόλου Διαμαντή, Πανεπιστημιακού - συγγραφέα)

Η δημοσιογράφος Αγγελική Σπανού, αναφερόμενη στην πρωϊνή ραδιοφωνική εκπομπή του Flash, στην προσχώρηση των Βορίδη και Γεωργιάδη στη ΝΔ, είπε πως έτσι επανέρχεται στη ΝΔ το «πολυτονικό και το ευχέλαιο», ενώ συνεχίζοντας αποκάλεσε τον Αναπληρωτή Υπουργό Παιδείας Αρβανιτόπουλο ότι εκπροσωπεί απόψεις «Τεχεράνης», για τη θέση του πως τα Θρησκευτικά πρέπει να είναι υποχρεωτικά στα Γυμνάσια.
Το να συνδέεις όμως την υπεράσπιση του πολυτονικού με το ΛΑΟΣ, δείχνει πραγματικό φανατισμό, συνδυασμένο με μια ιδιάζουσα νοοτροπία εθνικής οσφυοκαμψίας...

Ακροδεξιός και ο Ελύτης που κατακεραύνωνε την κατάργηση της ιστορικής μας ορθογραφίας και έλεγε πως τώρα οι λέξεις «έχουν μια τρύπα»; Ακροδεξιοί όλοι οι ποιητές και οι συγγραφείς που επιμένουν να γράφουν πολυτονικά, τα επιστημονικά περιοδικά και οι σοβαροί εκδοτικοί οίκοι; Όλοι αυτοί είναι ακροδεξιοί;
Το ζήτημα της ιστορικής ορθογραφίας και γιατί έπρεπε να διατηρηθεί δεν είναι της παρούσης. Σοβαρές μελέτες δείχνουν πως η κατάργηση των τόνων μείωσε τις αντιληπτικές δεξιότητες των μαθητών. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό: το σοβαρότερο είναι η διακοπή της γλωσσικής μας συνέχειας, η παρεμπόδιση της προσπάθειας των μαθητών να διαβάζουν και να καταλαβαίνουν τα κλασικά μας κείμενα. Ούτε τα σύγχρονα δεν μπορούν πλέον να καταλάβουν εύκολα.
Όσοι διορθώνουν γραπτά παιδιών γνωρίζουν καλά αυτήν την τρομακτική αλλαγή.

Η άποψη λοιπόν πως τα Θρησκευτικά πρέπει να είναι υποχρεωτικά και πως τα αρχαία πρέπει να διδάσκονται και στο Γυμνάσιο και μάλιστα πιο εντατικά απ’ ότι σήμερα, δεν είναι άποψη «Τεχεράνης».
Είναι μια στοιχειώδης πρόνοια για τη βελτίωση της ελληνικής παιδείας, η οποία δυστυχώς μοιάζει να έχει διακοπεί από την μεταπρατική πολιτική μας τάξη των τελευταίων δεκαετιών, που εκφράζει -αυτή ακριβώς - έναν ακραίο και οπισθοδρομικό αντικληρικαλισμό, λες και βρισκόμαστε στον 18ο αιώνα.
Την ώρα που η Ευρώπη αναζητάει νέα ηθικά θεμέλια στο κράτος δικαίου και ο Χάμπερμας συναντάται με τον Πάπα για να τα βρει, την ώρα που για να σπουδάσει κάποιος ελληνικά πατερικά κείμενα- αυτά τα οποία συνέδεσαν την κλασική ελληνική φιλοσοφία με τον χριστιανισμό, γεγονός κοσμοϊστορικής σημασίας για την πνευματική παράδοση του δυτικού κόσμου- και να μάθει τι έγραφε ο Μέγας Βασίλειος, πρέπει να πάει στην Οξφόρδη, εμείς εδώ νομίζουμε ότι τα θρησκευτικά και οι τόνοι είναι ακροδεξιές συνήθειες! Οι Γάλλοι που διατηρούν τα αξάν τους και έχουν ολόκληρα Πανεπιστήμια για την Καθολική τους παράδοση, όπου μελετώνται συστηματικά τα σπουδαία κείμενα των δυτικών θεολόγων τι είναι; Οπαδοί του Βορίδη;

Το κακό με την άθλια μεταπολιτευτική μας πραγματικότητα είναι πως η πνευματική μας οσφυοκαμψία συνοδεύεται με την πολιτική. Προχθές ο Παπούλιας, πολύ επιτυχημένα όπως φάνηκε, έβαλε στη θέση τον Σόϊμπλε και όσους ευρωπαίους αυτή τη στιγμή εκδηλώνουν έντονο ανθελληνισμό. Η δήλωσή του έκανε το γύρο του κόσμου και ακόμη και μέσα στη Γερμανία, βρήκε ένθερμους υποστηρικτές, καθώς οι άνθρωποι γνωρίζουν ιστορία και έχουν συνείδηση του τι σημαίνει Ελλάδα. Οι Financial Times είχαν την δήλωση στην πρώτη σελίδα, με διθυραμβικά σχόλια για την Ελλάδα- το ίδιο συνέβη επίσης και στη Γαλλία και την Ιταλία. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή ξεσηκώνει και πάλι ένα ισχυρό ρεύμα φιλελληνισμού στην Ευρώπη, διότι εκφράζει ακριβώς αυτό που είπε ο Χούσερλ: «Την γενέθλια γη της Ευρώπης».
Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στην Ευρώπη, εδώ σ’ εμάς, ένας μικρός στρατός δημοσιολογούντων επιτέθηκε στον Παπούλια! Τι να πει κανείς;

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

52ο Παιδαγωγικό Συνέδριο: "Ο ιδεολογικός ολοκληρωτισμός και η δύναμη του ενός". Βίντεο και πορίσματα

52ο ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ
ΘΕΜΑ:  Ὁ ἰδεολογικός ὁλοκληρωτισμός καί ἡ δύναμη τοῦ ἑνός
ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ 29/12/2011
ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ
∙ Ὁ σύγχρονος πολιτισμός ἔχει ἀναμφισβήτητα ὁλοκληρωτικά χαρακτηριστικά, ὄχι τόσο μέ τήν ἔννοια τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ πού γνώρισε ὁ κόσμος τόν 20ό αἰώνα, ὅσο μέ τήν ἔννοια τῆς ἐνεργοποίησης ὕπουλων δημοκρατικοφανῶν ἰδεολογικῶν μηχανισμῶν πού φέρουν τή σφραγίδα τοῦ κυρίαρχου σέ ὅλα τά πεδία πολιτισμοῦ καί ὑποστηρίζονται ἀπό πρακτικές πού ἐργαλειοποιοῦν τά ἄτομα καί δέν τά ἀφήνουν νά ἐνεργήσουν ἐλεύθερα καί κατά συνείδησιν.
∙ Ὁ σύγχρονος ὁλοκληρωτισμός ἐμφανίζεται ἐκεῖ ὅπου ἀπαξιώνεται ἡ προσωπικότητα, ἐφαρμόζονται ἔμμεσοι τρόποι πειθαναγκασμοῦ, ἐκβιάζονται συνειδήσεις, τίθενται ἀναγκαστικά διλήμματα, προσφέρονται μονόδρομοι ἀποφάσεων. Ὅταν οἱ θεσμοί ἀπαξιώνονται, οἱ παραδοσιακές ἀξίες μεταλάσσονται, ἡ ἀληθινή δημοκρατία βρίσκεται σέ κρίση, τότε ἐμφανίζεται ὁ ἰδεολογικός ὁλοκληρωτισμός, μέ κύριο σύνθημά του αὐτό πού ὁ ἴδιος καταστρατηγεῖ, δηλαδή τήν ἀποκατάσταση τῆς δημοκρατίας, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἀξιοπρέπειας.
∙ Ἡ μεγαλύτερη ἀνατρεπτική αὐτῆς τῆς καταστάσεως δύναμη εἶναι ἡ δύναμη τοῦ προσώπου. Ὄχι τοῦ ἀτόμου, πού νοεῖται ἁπλῶς ὡς βιολογική ὕπαρξη, ἀλλά τοῦ προσώπου, τό ὁποῖο συναπαρτίζει μιά ἑνότητα ψυχοπνευματικῶν στοιχείων πού βρίσκονται πάνω ἀπό τίς φυσιοκρατικές ἀναγκαιότητες. Τό πρόσωπο εἶναι ἀπόλυτη ἀξία, εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέσα στόν ἄνθρωπο, καί οὐσιῶδες γνώρισμα τοῦ κατ’ εἰκόνα εἶναι ἡ ἐλευθερία.
∙ Μέ τή συνειδητή ἔνταξη τοῦ ἀνθρώπου μέσα στό μυστικό Σῶμα τοῦ Κυρίου, τήν Ἐκκλησία, τό πρόσωπό του χαριτώνεται μέ τήν ἄκτιστη χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πνευματέμφορος πλέον ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ ἐλεύθερα καί ἐν ἀγάπῃ, χωρίς ἰδεοληψίες καί φοβικά σύνδρομα, νά ἀνοίγεται σέ μιά ὑγιή κοινωνικότητα πρός τόν γύρω του κόσμο, τούς συνανθρώπους του, τούς ὁποίους ἀντιμετωπίζει ὡς πρόσωπα, μέ ἀπόλυτο σεβασμό στήν ἰδιαίτερη καί μοναδική ἀξία τους. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἀξίες καί ἀρετές ὅπως ἡ δικαιοσύνη, ἡ εἰρήνη, ἡ χαρά, ἡ πίστη, ἡ καταλλαγή, ἡ ἐλευθερία τοῦ πνεύματος γίνονται ποιότητες διανθρώπινης ἠθικῆς.
∙ Ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ὁ ἄνθρωπος διαθέτει τεράστια δύναμη. Δύναμη «πρός καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων» καί οἰκοδομή τοῦ πλησίον. Ὅταν ὁ ἕνας εἶναι στενά καί ἄρρηκτα ἑνωμένος μέ τόν Θεό, τότε καί τά ἀδύνατα γίνονται δυνατά, σέ ὁποιοδήποτε περιβάλλον κι ἄν καλεῖται ὁ ἕνας αὐτός νά κινεῖται, ἀκόμα καί τοῦ πιό ἄτεγκτου ὁλοκληρωτισμοῦ καί χειραγώγησης τῶν συνειδήσεων. Ἔχοντας μαζί του τήν πανσθενή χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἀντιστέκεται, νά παλεύει, νά ἐπηρεάζει καί νά ἀλλάζει ἄρδην καταστάσεις.
∙ Εἰδικά μέσα στό σχολικό περιβάλλον ὁ ἐκπαιδευτικός, μέ τή φανέρωση τοῦ ὀρθόδοξου ἤθους του μέσα ἀπό τή θυσιαστική ἀγάπη, τήν μετά παρρησίας κατάθεση τῆς ἀλήθειας, τόν χαριτωμένο λόγο του καί τήν κατάδειξη τῆς οὐράνιας προοπτικῆς τοῦ ἀνθρώπου, μπορεῖ νά ἐπιφέρει κυριολεκτικά σεισμό στίς ὑπό διάπλασιν ψυχές τῶν παιδιῶν, ὁδηγώντας τες στίς ζωογόνες πηγές τῆς ἀλήθειας, ἀκόμη καί ὅταν τά ἀναλυτικά προγράμματα σπουδῶν ἀσκοῦν δεσμευτική πίεση στίς ἐπιλογές του. Ὅλα μποροῦν νά μετουσιωθοῦν σέ φορεῖς κάλλους καί ἀλήθειας, καί ὁλόκληρη πόλη ἀκόμα νά ἀλλάξει, σύμφωνα μέ τόν ἱερό Χρυσόστομο, ὅταν ὁ ἕνας εἶναι «ζήλῳ πεπυρωμένος»· πυρωμένος μέ τόν ἔνθεο ζῆλο, ἤ, ἀλλιῶς, μέ τόν ζηλωτικό ἐνθουσιασμό.
52___2011-1  
ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ

Ὁ σύγχρονος πολιτισµός ἔχει ἀναµφισβήτητα ὁλοκληρωτικά χαρακτηριστικά, ὄχι τόσο µέ τήν ἔννοια τοῦ ὁλοκληρωτισµοῦ πού γνώρισε ὁ κόσµος τόν 20ό αἰώνα, ὅσο µέ τήν ἔννοια τῆς ἐνεργοποίησης ὕπουλων δηµοκρατικοφανῶν ἰδεολογικῶν µηχανισµῶν πού φέρουν τή σφραγίδα τοῦ κυρίαρχου σέ ὅλα τά πεδία πολιτισµοῦ καί ὑποστηρίζονται ἀπό πρακτικές πού ἐργαλειοποιοῦν τά ἄτοµα καί δέν τά ἀφήνουν νά ἐνεργήσουν ἐλεύθερα καί κατά συνείδησιν.

Ὁ σύγχρονος ὁλοκληρωτισµός ἐµφανίζεται ἐκεῖ ὅπου ἀπαξιώνεται ἡ προσωπικότητα, ἐφαρµόζονται ἔµµεσοι τρόποι πειθαναγκασµοῦ, ἐκβιάζονται συνειδήσεις, τίθενται ἀναγκαστικά διλήµµατα, προσφέρονται µονόδροµοι ἀποφάσεων. Ὅταν οἱ θεσµοί ἀπαξιώνονται, οἱ παραδοσιακές ἀξίες µεταλάσσονται, ἡ ἀληθινή δηµοκρατία βρίσκεται σέ κρίση, τότε ἐµφανίζεται ὁ ἰδεολογικός ὁλοκληρωτισµός, µέ κύριο σύνθηµά του αὐτό πού ὁ ἴδιος καταστρατηγεῖ, δηλαδή τήν ἀποκατάσταση τῆς δηµοκρατίας, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἀξιοπρέπειας.

Ἡ µεγαλύτερη ἀνατρεπτική αὐτῆς τῆς καταστάσεως δύναµη εἶναι ἡ δύναµη τοῦ προσώπου. Ὄχι τοῦ ἀτόµου, πού νοεῖται ἁπλῶς ὡς βιολογική ὕπαρξη, ἀλλά τοῦ προσώπου, τό ὁποῖο συναπαρτίζει µιά ἑνότητα ψυχοπνευµατικῶν στοιχείων πού βρίσκονται πάνω ἀπό τίς φυσιοκρατικές ἀναγκαιότητες. Τό πρόσωπο εἶναι ἀπόλυτη ἀξία, εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ µέσα στόν ἄνθρωπο, καί οὐσιῶδες γνώρισµα τοῦ κατ’ εἰκόνα εἶναι ἡ ἐλευθερία.

Μέ τή συνειδητή ἔνταξη τοῦ ἀνθρώπου µέσα στό µυστικό Σῶµα τοῦ Κυρίου, τήν Ἐκκλησία, τό πρόσωπό του χαριτώνεται µέ τήν ἄκτιστη χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος. Πνευµατέµφορος πλέον ὁ ἄνθρωπος µπορεῖ ἐλεύθερα καί ἐν ἀγάπῃ, χωρίς ἰδεοληψίες καί φοβικά σύνδροµα, νά ἀνοίγεται σέ µιά ὑγιή κοινωνικότητα πρός τόν γύρω του κόσµο, τούς συνανθρώπους του, τούς ὁποίους ἀντιµετωπίζει ὡς πρόσωπα, µέ ἀπόλυτο σεβασµό στήν ἰδιαίτερη καί µοναδική ἀξία τους. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἀξίες καί ἀρετές ὅπως ἡ δικαιοσύνη, ἡ εἰρήνη, ἡ χαρά, ἡ πίστη, ἡ καταλλαγή, ἡ ἐλευθερία τοῦ πνεύµατος γίνονται ποιότητες διανθρώπινης ἠθικῆς.

Ἐν Ἁγίῳ Πνεύµατι ὁ ἄνθρωπος διαθέτει τεράστια δύναµη. Δύναµη «πρός καθαίρεσιν ὀχυρωµάτων» καί οἰκοδοµή τοῦ πλησίον. Ὅταν ὁ ἕνας εἶναι στενά καί ἄρρηκτα ἑνωµένος µέ τόν Θεό, τότε καί τά ἀδύνατα γίνονται δυνατά, σέ ὁποιοδήποτε περιβάλλον κι ἄν καλεῖται ὁ ἕνας αὐτός νά κινεῖται, ἀκόµα καί τοῦ πιό ἄτεγκτου ὁλοκληρωτισµοῦ καί χειραγώγησης τῶν συνειδήσεων. Ἔχοντας µαζί του τήν πανσθενή χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος µπορεῖ νά ἀντιστέκεται, νά παλεύει, νά ἐπηρεάζει καί νά ἀλλάζει ἄρδην καταστάσεις.

Εἰδικά µέσα στό σχολικό περιβάλλον ὁ ἐκπαιδευτικός, µέ τή φανέρωση τοῦ ὀρθόδοξου ἤθους του µέσα ἀπό τή θυσιαστική ἀγάπη, τήν µετά παρρησίας κατάθεση τῆς ἀλήθειας, τόν χαριτωµένο λόγο του καί τήν κατάδειξη τῆς οὐράνιας προοπτικῆς τοῦ ἀνθρώπου, µπορεῖ νά ἐπιφέρει κυριολεκτικά σεισµό στίς ὑπό διάπλασιν ψυχές τῶν παιδιῶν, ὁδηγώντας τες στίς ζωογόνες πηγές τῆς ἀλήθειας, ἀκόµη καί ὅταν τά ἀναλυτικά προγράµµατα σπουδῶν ἀσκοῦν δεσµευτική πίεση στίς ἐπιλογές του. Ὅλα µποροῦν νά µετουσιωθοῦν σέ φορεῖς κάλλους καί ἀλήθειας, καί ὁλόκληρη πόλη ἀκόµα νά ἀλλάξει, σύµφωνα µέ τόν ἱερό Χρυσόστοµο, ὅταν ὁ ἕνας εἶναι «ζήλῳ πεπυρωµένος»· πυρωµένος µέ τόν ἔνθεο ζῆλο, ἤ, ἀλλιῶς, µέ τόν ζηλωτικό ἐνθουσιασµό.


Το βίντεο (διάρκεια 1:45) της Πέμπτης 29/12/2011 μπορείτε να παρακολουθήσετε δώ:


Τα πορίσματα κ το βίντεο είδαμε στο ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική: η απειλή των greeklish

(...)
 
Οι ίδιοι οι Έλληνες έχουν αρχίσει να ξεχνούν τις ρίζες και την καταγωγή τους, έχουν ξεχάσει ότι είναι απόγονοι του Σωκράτη, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Κολοκοτρώνη. Ο ελληνικός πολιτισμός δέχεται απανωτά πλήγματα είτε λόγω παγκοσμιοποίησης, είτε λόγω της ξενομανίας που μας διακατέχει. Το μεγαλύτερο πλήγμα το δέχεται η ελληνική γλώσσα καθημερινά από τα λεγόμενα greeklish. Η συνεχής χρησιμοποίηση τους στο διαδίκτυο και στα γραπτά μηνύματα στα κινητά τηλέφωνα έχει επηρεάσει σημαντικά την ορθογραφία, την στίξη και τον τονισμό, ενώ αρκετά συχνά χρησιμοποιούνται λατινικές βραχυγραφίες. 

Σύμφωνα με έρευνα, η οποία διενεργήθηκε το 2009 από το Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας σε μαθητές γυμνασίων και λυκείων της Κοζάνης, περίπου 77,4% των μαθητών χρησιμοποιούν greeklish. Δυστυχώς, αυτός ο αριθμός αντί να μειώνεται, αυξάνεται δραματικά και η χρήση των greeklish διαδίδεται και σε μικρότερες ηλικίες. Ερωτηθέντες στην σχετική έρευνα γιατί χρησιμοποιούν τα greeklish, οι μαθητές απάντησαν ότι είναι θέμα συνήθειας, είναι «βολικά», για να αποφεύγουν ορθογραφικά λάθη, μερικοί κιόλας απάντησαν πως είναι πιο μοδάτα! Εύλογα μπορεί να διερωτηθεί κανείς: Είναι οι πιο πάνω λόγοι ουσιώδεις; Είναι επαρκείς ούτως ώστε να εγκαταλείψουμε την χρήση της ελληνικής γλώσσας και να οδηγήσουμε τον πολιτισμό μας σε διάβρωση;

Είναι λυπηρό το γεγονός ότι εμείς οι Έλληνες δεν συνειδητοποιούμε και δεν αντιλαμβανόμαστε το κακό που μας προξενεί η χρησιμοποίηση των greeklish. Πρέπει να αντιληφθούμε πόσο ευλογημένοι είμαστε που γεννηθήκαμε Έλληνες και κληρονομήσαμε την μαγευτική αυτή γλώσσα. Θα έπρεπε να ήμασταν τόσο περήφανοι για την γλώσσα μας, που να μην καταδεχόμασταν την είσοδο των greeklish στη ζωή μας. Δυστυχώς όμως δεν το αντιλαμβανόμαστε. Ή μήπως το αντιλαμβανόμαστε και συμβιβαζόμαστε;

«Tὴ γλῶσσα μοῦ ἔδωσαν ἑλληνική· τὸ σπίτι φτωχικὸ στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου. Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου.»

Σε μια μόνο πρόταση ο Οδυσσέας Ελύτης τονίζει την πλούσια, πνευματική, γλωσσική αρχαία παράδοση που κληρονομήσαμε από τον Όμηρο. Ως νεολαία οφείλουμε να παραδειγματιστούμε και να διαφυλάξουμε τον ελληνικό πολιτισμό και την γλώσσα μας.Πρέπει να διασώσουμε την ελληνική μας γλώσσα και να συμβάλουμε όλοι μαζί, ούτως ώστε να καταπολεμήσουμε την επιδημία των greeklish. Έχουμε το χρέος να διαφυλάξουμε την μοναδική γλώσσα που εδώ και τέσσερις χιλιάδες χρόνια ομιλείται και γράφεται αδιάκοπα. Δεν πρέπει να αποτελέσουμε τη γενιά που θα οδηγήσει στη καταστροφή της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού.
(απόσπασμα από κείμενο που είδαμε εδώ)
ένα σχετικό κείμενο μπορείτε να διαβάσετε και εδώ

ακολουθεί η

Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ  ΤΗΣ  ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ 
ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ GREEKLISH
 
“Τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει να εκδηλώνεται μία τάση να αντικατασταθεί το ελληνικό αλφάβητο από το λατινικό. Η τάση αυτή γίνεται φανερή κυρίως σε κείμενα παραγόμενα από ηλεκτρονικούς υπολογιστές – με χρήστες κρατικές υπηρεσίες ακόμη και Α.Ε.Ι. – σε κείμενα προβαλλόμενα από την τηλεόραση αλλά και από σχετικές προτροπές ξένων ραδιοφωνικών σταθμών. Είναι χαρακτηριστικό ότι η προσπάθεια αυτή, η οποία θα καταφέρη καίριο πλήγμα κατά της ελληνικής σκέψης και όλων των πτυχών του ελληνικού πολιτισμού που εκφράζονται με γραπτά κείμενα, αλλά και των γένει ανθρωπιστικών σπουδών, έφτασε μέχρι ν’ απασχολήση τον Τύπο και ν’ αποτελέση αντικείμενο ερωτήσεων βουλευτών προς τον Υπουργό Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Η γλώσσα μας η αρχαιότατη αλλά πάντα σύγχρονη και ζώσα, αυτή η γλώσσα που εμπλούτισε όχι μόνο τη λατινική, αλλά και τις κυριώτερες ευρωπαϊκές γλώσσες, που έχει και οπτικά συνδεθή άρρηκτα με το αλφάβητό της, δεν είναι δυνατό να υποστή μείωση με την κατάργησή του από εμάς τους ίδιους. Είναι αδιανόητο να δεχθούμε ως Έλληνες την μεταμφίεση της γραφής μας με την κατάργηση πολλών γραμμάτων της, που δεν πέρασαν στο λατινικό αλφάβητο, και με την αντικατάστασή τους από άλλα υποτίθεται ηχητικώς παραπλήσια γράμματά του.

Όταν άλλοι λαοί, όπως π.χ. Γάλλοι και Ισπανοί μάχονται ως σήμερα να διατηρήσουν μέχρι τη τελευταία τους λεπτομέρεια τον τρόπο γραφής των κειμένων τους με το δικό τους αλφάβητο, εδώ, με την δικαιολογία της δήθεν διευκόλυνσής μας στην παγκόσμια επικοινωνία, επιχειρείται η αντικατάσταση του ελληνικού αλφαβήτου των 2.500 και πλέον χρόνων με το λατινικό. Ως λαός, που μέσα από το ίδιο αλφάβητο της γλώσσας του μετέδωσε τον πολιτισμό σε όλο των κόσμο, εμείς οι Έλληνες δεν είναι δυνατόν παρά να αρνούμεθα να εγκαταλείψουμε την ιστορική μας γραφή. Όχι μόνο γιατί αχρηστεύεται ένα από τα θεμελιακά στοιχεία του πολιτισμού μας, αποκόβοντάς μας από τις μέχρι σήμερα εκδηλώσεις του, αλλά και γιατί έτσι αγνοείται η σχέση αλφαβήτου και γλώσσας. Μιας γλώσσας, που ο τρόπος της γραπτής της απόδοσης έμεινε αναλλοίωτος επί ολόκληρες χιλιετίες ως σήμερα.


Θεωρούμε α ν ό σ ι α αλλά και α ν ό η τ η κάθε προσπάθεια να αντικατασταθή η ελληνική γραφή στο λίκνο της, εφ’ όσον μάλιστα σε άλλες χώρες ανάλογες απόπειρες μεταβολής του τρόπου γραφής – σε μερικές περιπτώσεις πολύ δυσχερέστερης της ελληνικής – προσέκρουσαν στην καθολική και οργισμένη αντίδραση των λαών των χωρών αυτών. Όπως και επί Ενετών, όταν αυτοί στα μέρη που κυριαρχούσαν προσπάθησαν να αντικαταστήσουν στα ελληνικά κείμενα τους ελληνικούς χαρακτήρες με λατινικούς, έτσι και τώρα θα αντισταθούμε, καλώντας όλους τους συνέλληνες ν’ αντιδράσουν για την πρόρριζα εξαφάνιση των ανίερων αυτών σχεδίων.

Οι υπογράφοντες:
1. Αθανασιάδης Τάσος
2. Αλεξόπουλος Καίσαρ
3. Αρτεμιάδης Νικόλαος
4. Βλάχος Άγγελος
5. Βοκοτόπουλος Παναγιώτης
6. Γεωργιάδης Απόστολος
7. Γρόλλιος Κωνσταντίνος
8. Δεσποτόπουλος Κωνσταντίνος
9. Δρακάτος Κωνσταντίνος
10. Ζηζιούλας Ιωάννης Μητροπολίτης Περγάμου
11. Ιακωβίδης Σπυρίδων
12. Καμπανέλλης Ιάκωβος
13. Καμπίτογλου Αλέξανδρος
14. Καμπύλης Αθανάσιος
15. Κονομής Νικόλαος
16. Κοντόπουλος Γεώργιος
17. Κουνάδης Αντώνιος
18. Λαΐου Αγγελική
19. Λιγομενίδης Πάνος
20. Μανούσος Μανούσακας
21. Ματσανιώτης Νικόλος
22. Μητσόπουλος Γεώργιος
23. Μουτσόπουλος Ευάγγελος
24. Μυλωνάς Παύλος
25. Νανόπουλος Δημήτριος
26. Παλλάντιος Μενέλαος
27. Παππάς Ιωάννης
28. Παρισάκης Γεώργιος
29. Πεσαμαζόγλου Ιωάννης
30. Πετράκος Βασίλειος
31. Ρούκουνας Εμμανουήλ
32. Σακελλαρίου Μιχαήλ
33. Σαράντη Γαλάτεια
34. Σκαλκέας Γρηγόριος
35. Στεφανής Κωνσταντίνος
36. Τέτσης Παναγιώτης
37. Τούντας Κωνσταντίνος
38. Τριχόπουλος Δημήτριος
39. Χατζηϊωάννου Θεμιστοκλής
40. Χρήστου Χρύσανθος
πηγή:Ακαδημία Αθηνών
το είδαμε εδώ

και μια διαφορετική προσέγγιση:


Αν δεν σας έπεισα, σκεφτείτε το έτσι: Το πουλάκι στην φωτογραφία είναι ένα σπάνιο είδος υπό εξαφάνιση, ο γνωστός Γκρύκλης. Κάθε φορά που γράφετε μια ελληνική πρόταση με λατινικούς χαρακτήρες, ένας μικρός Γκρύκλης πέφτει από την φωλιά του στην άσφαλτο και τον πατάει διερχόμενη νταλίκα. Το κρίμα στον λαιμό σας.
Gi afto stamaticte na grafete etc. Αφιερώστε λίγο χρόνο για να μάθετε να γράφετε σωστά. Θα κάνετε καλό στον εαυτό σας, θα προστατέψετε ένα είδος υπό εξαφάνιση, και θα σταματήσετε να σπάτε τα νεύρα των φίλων σας.
Από: Οργανισμό για την Διάδοση της Ελληνικής Γλώσσης

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Νέο μάθημα Θρησκευτικών ή νέο μάθημα ανάμειξης Θρησκειών; της Ελένης Βασσάλου

ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΟΓΟΙ
ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ - ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ
ΣΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

Γράφει η Ελένη Βασσάλου, Θεολόγος

Στο νέο Πρόγραμμα Σπουδών το μάθημα των Θρησκευτικών επιδιώκεται ν’ αποκτήσει ταυτότητα που να υπηρετεί την πολυπολιτισμικότητα υπό τον πνευματικό έλεγχο της Νέας Εποχής του 21ου αιώνα. Μ’ αυτήν την προοπτική σχεδιάζεται η διδασκαλία των θεματικών του ενοτήτων. Όλο αυτό το μόρφωμα, όπως είναι φυσικό, παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα και αντιφάσεις, βρίσκοντας εφαρμογή ο λόγος του Κυρίου: «Οὐδείς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει, οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ» (Ματθ. 6,24)...

***
Α. Οι στόχοι του Π.Σ.
1. Στο Π.Σ. οι σκοποί της εκπαίδευσης του Ν. 1566/ 1985 εκλαμβάνονται ως νομιμοποίηση του ομολογιακού-κατηχητικού μαθήματος (σ. 8).
Σχόλια:
  •  Εγείρεται το ερώτημα: Δε χρειάζεται «οι ελεύθεροι, υπεύθυνοι, δημοκρατικοί πολίτες» «να εμπνέονται από αγάπη προς τον άνθρωπο, τη ζωή και τη φύση και να διακατέχονται από πίστη προς την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης»; Βλάπτονται οι ίδιοι; Βλάπτουν τους άλλους; Γιατί έπρεπε αυτοί οι παιδαγωγικοί στόχοι ν’ αλλάξουν; 
  • Επιπλέον, ο όρος «ομολογιακός» παραπέμπει στο χώρο του Προτεσταντισμού και όχι στο Ορθόδοξο μάθημα, ενώ ο όρος «κατηχητικός» ανακαλεί τις αρνητικές περί κατηχητικών σχολείων εντυπώσεις, που βεβαίως δεν ισχύουν για μάθημα που έχει εγκρίνει το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και το Υπουργείο Παιδείας.
2. Οι συντάκτες του ΠΣ. ενώ δέχονται ότι το ΜτΘ απομακρύνθηκε το 2002 από τον κατηχητικό χαρακτήρα του (σ.10), διαβλέπουν κινδύνους «θρησκευτικής απομόνωσης» με αφορμή τις «διεθνείς εξελίξεις», μολονότι αναγνωρίζουν ότι οι χώρες της Ευρώπης υιοθετούν και εφαρμόζουν «ποικιλία ειδών ΜτΘ» (σ.11), για να καταλήξουν ότι «σήμερα μπροστά στη ραγδαία αλλαγή συνθηκών και αναγκών, υποστηρίζεται η σύνθεση των κατευθύνσεων…» (σ.17).
Σχόλια:
  • Καταρχήν, ποιοι απαιτούν το ΜτΘ ν’ αλλάξει προσανατολισμό; Κι οι οραματιστές των μεταρρυθμίσεων ποιον ρώτησαν; Από ποιον «πήραν ευχή», έγκριση για ριζικές μεταρρυθμίσεις; Απαντά αυτή η προσπάθειά τους σε αντίστοιχο εκπεφρασμένο αίτημα του Ορθόδοξου ελληνικού λαού, ο οποίος έχει το κατοχυρωμένο δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας, καθώς και το δικαίωμα να εξασφαλίζει τη μόρφωση - διαπαιδαγώγηση και εκπαίδευση των τέκνων του σύμφωνα με τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές του πεποιθήσεις; (Άρθρο 13 §1 και 16 §2 του Συντάγματος, Διεθνής Σύμβαση της Ρώμης της 4ης Νοεμβρίου 1950, άρθρο 2 του 1ου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ατόμου (ΕΣΔΑ) και 18.4 στο Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (ΔΣΑΠΔ). Οι αποφάσεις των διεθνών συμβάσεων είναι δεσμευτικές για την κυβέρνηση, διότι βάσει του άρθρου 28 του Συντάγματος, οι διεθνείς συμβάσεις… αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου).
  • Εκείνοι που προωθούν τις σημερινές αλλαγές είναι οι ίδιοι που το 2002 πέτυχαν, όπως αναγράφουν, να διδάσκεται το ΜτΘ «με πνεύμα διαλόγου, ελευθερίας, καταλλαγής, χωρίς ομολογιακή εμμονή, κατηχητισμό, φανατισμό…». Σε ποια ισχυρή λογική βάση στηρίζεται η απαίτηση το ΜτΘ ν’ αλλάξει προσανατολισμό;
  • Ομολογούν ότι το ΜτΘ ποδηγετείται πλέον από τις «διεθνείς εξελίξεις» των αρχών του 21ου αιώνα (σ.10). Αν όμως το κριτήριο των εκάστοτε «διεθνών εξελίξεων» επικρατήσει τελικά στη λογική του ΜτΘ, είναι πασιφανές ότι το μάθημα, παύει να στοχεύει στην αναγνωρισμένη και νομικά κατοχυρωμένη αποστολή του - να εξασφαλίζει τη μόρφωση και εκπαίδευση που επιθυμούν και δικαιούνται οι Έλληνες πολίτες σύμφωνα με τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις - για δύο βασικούς λόγους:
α) Η τεχνητή σύνθεση θρησκευτικών ιδεών και βιωμάτων διαφορετικής προελεύσεως, περιεχομένου και προσανατολισμών τελικά δεν αποδίδει την ταυτότητα ούτε του Χριστιανισμού, ούτε κάποιου θρησκεύματος.
β) Χωρίς φρένο, το ΜτΘ θα μετεξελίσσεται και θα εκφυλίζεται ώσπου να χάσει κάθε λόγο υπάρξεώς του, καθώς θα ταυτιστεί με το περιεχόμενο και τους σκοπούς άλλων μαθημάτων «Κοινωνικών - Ανθρωπιστικών - Πολιτισμικών σπουδών».
  • Οι συντάκτες του ΠΣ. επικαλούνται αλλαγές στις συνθήκες και την ποικιλία των προσανατολισμών. Δεν πρόκειται για κάτι νέο. Είναι πάγιο φαινόμενο, ακριβώς επειδή ο άνθρωπος διαθέτει το χάρισμα της ελευθερίας. Το οποιοδήποτε είδος θρησκευτικής εκπαίδευσης δεν είναι σε θέση να καταργήσει την έμφυτη διάθεση του ανθρώπου να διαφοροποιείται με νέες επιδιώξεις. Επομένως το νέο Π.Σ. δεν έχει εξασφαλίσει ούτε τη σύνθεση των κατευθύνσεων, ούτε την εκούσια αποδοχή τους. Το ζητούμενο είναι αν η αλλαγή του προσανατολισμού του ΜτΘ προκύπτει ως αίτημα του ελληνικού λαού ή αν ο λαός πατρονάρεται σκόπιμα ώστε να το αποδεχτεί.
3. Είναι χαρακτηριστικές οι διακηρύξεις του ΠΣ.: «αναδεικνύεται.. το δικαίωμα όλων των παιδιών για θρησκευτική εκπαίδευση… επιδιώκεται ένα σχολικό ΜτΘ στο οποίο να συμμετέχουν όλα τα παιδιά χωρίς καμία διάκριση και ανεξάρτητα από τη θρησκευτική ή μη δέσμευσή τους» (σ.11), «ο θρησκευτικός γραμματισμός απευθύνεται όχι μόνο στους Έλληνες ή στους Ορθόδοξους μαθητές αλλά σε όλους, ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής ή θρησκευτικής και ομολογιακής ταυτότητας», ενώ η χριστιανική μαρτυρία θεμελιώνεται «στη σχολική εκπαίδευση σε ένα άλλο υψηλότερο πνευματικό και θεολογικό επίπεδο…» (σ. 16).
Σχόλια:
  • Εδώ η τιμή του προσώπου των μαθητών συγχέεται με την ποδηγέτησή του, εφόσον το ΜτΘ υπόκειται στη λογική της επιφανειακής σύγκλισης, ουσιαστικά ανόμοιων ή και αντίθετων θρησκευτικών αντιλήψεων και βιωμάτων, τα οποία στις περισσότερες περιπτώσεις προσφέρονται στην ίδια θεματική ενότητα ώστε να εμπεδωθούν ως τάχα όμοια.
  • Αντιθέτως η διδασκαλία του Ορθόδοξου ΜτΘ, όπως προβλέπεται από τα Αναλυτικά Προγράμματα, σέβεται απολύτως το πρόσωπο και τα ανθρώπινα δικαιώματα των μη Ορθοδόξων και αλλοθρήσκων, τα οποία άλλωστε, είναι κατοχυρωμένα με διεθνείς συμβάσεις.
  • Ο σεβασμός του προσώπου των ετεροδόξων και αλλοθρήσκων αποτελεί το ήθος του αληθινού Χριστιανού, εμπνεόμενο από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, ο οποίος με την ενανθρώπησή του για τη σωτηρία όλου του κόσμου, αποδεχόμενος στο μέγιστο βαθμό την ετερότητα του ανθρώπου, δεν επέβαλε τη σωτηρία, σεβόμενος την προσωπική επιλογή εκάστου. Όποιος ζει αληθινά Ορθόδοξα, αντιμετωπίζει όλους ως αδελφούς, ισότιμα, ανεξαρτήτως φυλετικών, κοινωνικών ή άλλων διακρίσεων. Δεν περιμένει την αλλαγή του Π.Σ. προκειμένου να πραγματώσει αυτούς τους στόχους.
  • Έπειτα, πώς εξασφαλίζεται ο «θρησκευτικός γραμματισμός» όταν το παραγόμενο από την ανωτέρω τεχνητή σύνθεση, τελικά, δεν εκφράζει την ταυτότητα ούτε του Χριστιανισμού, ούτε κάποιου θρησκεύματος;
  • Πώς άραγε θεμελιώνεται η χριστιανική μαρτυρία σε υψηλότερο επίπεδο, όταν απουσιάζει απ’ αυτήν η σημαντικότερη πληροφορία, ότι ο Χριστός είναι ο Σωτήρας του κόσμου; Γι’ αυτήν την Αποκάλυψη ο Χριστός έστειλε του Μαθητές του «εἰς πάντα τὰ ἔθνη» (Ματθ. 28, 19).
4. «Η αντιμετώπιση των συγκρούσεων και η δημιουργία σύγχρονης πολυπολιτισμικής κοινωνίας» (σ.11), υπηρετούνται, σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Π.Σ., από την επιδίωξη ανάδειξης των όμοιων θρησκευτικών ιδεών-αξιών.
Σχόλια:
  • Παραγνωρίζεται το γεγονός ότι άνθρωποι ιδίων θρησκευτικών πεποιθήσεων, εξαιτίας των παθών τους, συγκρούονται, ακόμη και στην πιο μικρή κοινωνία που είναι η οικογένειά τους. Είναι λοιπόν προφανές ότι σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία που θα υπάρχει «θρησκευτική σύγκλιση», τέτοιου είδους προβλήματα θα συνεχίσουν να υπάρχουν.
  • Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί βιώνουμε ότι η αντιμετώπιση των συγκρούσεων είναι ανάλογη της ουσιαστικής συνδέσεως του ανθρώπου μ’ Εκείνον που χορηγεί την ειρήνη και είναι ο Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου. Στα νέα Π.Σ. δεν προβάλλεται και δεν αξιοποιείται παιδαγωγικά αυτή η μοναδική αλήθεια.
5. Το Π.Σ. υποστηρίζει ότι «ένα ΜτΘ που στοχεύει αποκλειστικά και μόνο στην εξοικείωση των μαθητών σε μια μόνο ιδιαίτερη θρησκευτική παράδοση έχει πλέον φτάσει στα όριά του. Η σχολική θρησκευτική εκπαίδευση χρειάζεται να υπερβεί πρακτικές μονοφωνίας και αντιλήψεις αποκλειστικότητας» (σ. 11-12).
Σχόλια:
  • Είναι ψευδής ο ανωτέρω ισχυρισμός. Οι μαθητές διδάσκονται για τα άλλα δόγματα και τις θρησκείες σύμφωνα με τα κείμενα Αναλυτικά Προγράμματα. Αν η διδασκαλία αυτή θεωρείται ελλιπής μπορεί να συμπληρωθεί, χωρίς το Ορθόδοξο μάθημα να απολέσει τον προσανατολισμό και τα παιδαγωγικά χαρακτηριστικά που του ανήκουν.
  • Στο Π.Σ. στο όνομα του πλουραλισμού και του σεβασμού της ετερότητας, έχει ατυχώς χαθεί, το κριτήριο της αλήθειας, δηλαδή τι σημαίνει η απόλυτη αναφορά σ’ αυτήν. Όντως παράδοξο, επειδή η ξεκάθαρη διατύπωση της αλήθειας δεν αίρει τη δυνατότητα έκφρασης κάθε αντίθετης άποψης.
  • Η παρουσίαση της αλήθειας, που ταυτοχρόνως σέβεται το δικαίωμα της ετερότητας συκοφαντείται ως πρακτική μονοφωνίας και αποκλειστικότητας, ενώ η διδασκαλία σε τεχνητές θεματικές ενότητες που παραμορφώνουν την ταυτότητα των διαφόρων θρησκευτικών πεποιθήσεων και μάλιστα ερήμην των ενδιαφερομένων, θεωρείται ότι απαντά στον «απαραίτητο όρο για την πολύπλευρη και ολοκληρωμένη μόρφωση των μαθητών» (σ.10). Προφανώς, «οι πρακτικές μονοφωνίας και αντιλήψεις αποκλειστικότητας» τίθενται στην υπηρεσία του Π.Σ. και χρησιμοποιούνται κατά βούληση.
6. Σύμφωνα με το Π.Σ., «οι μαθητές και οι μαθήτριες χρειάζονται μάθηση “μέσα από τη θρησκεία”, η οποία θα τους επιτρέψει να συνομιλήσουν με τη ζωντανή πραγματικότητα της θρησκείας…» (σ.12).
Αναλυτικότερα, στον «Οδηγό Εκπαιδευτικού» ενθαρρύνονται οι μαθητές «να αναγνωρίσουν, να καλλιεργήσουν και να εμπιστευτούν τις δικές τους προσωπικές αξίες και πεποιθήσεις πάνω σε ζητήματα θρησκείας και πίστης.». (σ.68). «Να γνωρίσουν τη γλώσσα και την εμπειρία των πιστών καθώς και τον τρόπο ζωής τους» (σελ. 76). «Οι γιορτές είναι το ενδεδειγμένο πεδίο για να εισέλθει κανείς συναισθηματικά και διανοητικά στην καρδιά μιας θρησκείας» (σελ. 78). «Τέτοιου είδους ικανότητες δεν μπορούν να διδαχτούν θεωρητικά. Ο μόνος τρόπος να τις αποκτήσουν οι μαθητές είναι η ενεργός συμμετοχή τους σε σχετικές δραστηριότητες». (σ. 86). «Να αναγνωρίσουν την ουσία μιας θρησκευτικής τελετουργίας π.χ. της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 88).
Σχόλια:
  • Ο παιδαγωγικός στόχος «μέσα από τη θρησκεία» χρειάζεται οριοθέτηση, αφενός, διότι οι μαθητές είναι ανήλικοι και ανώριμοι, και αφετέρου, επειδή στα θρησκεύματα ενεργούν «πνευματικές δυνάμεις». Αν οι μαθητές θελήσουν «να αναγνωρίσουν την ουσία μιας θρησκευτικής τελετουργίας» και «να εισέλθουν συναισθηματικά και διανοητικά στην καρδιά μιας θρησκείας», ουσιαστικά υπάρχει η δυνατότητα να μετέχουν ακόμα και σε λατρείες, τις πνευματικές επιπτώσεις των οποίων αγνοούν και δεν ελέγχουν.
  • Με δεδομένο ότι οι μαθητές δε βιώνουν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, την πίστη τους, με ποια βάση να εμβαθύνουν σε τόσα νέα στοιχεία, μάλιστα δε διαφορετικής προελεύσεως και περιεχομένου; Πώς να τα αποκρυπτογραφήσουν; Αν πάλι μείνουν στην επιφάνεια, είναι ορατό ότι απλοποιώντας τα στοιχεία θα τα εκλάβουν ως όμοια της δικής τους θρησκευτικής εμπειρίας.
  • Βεβαίως τίθεται το ερώτημα, ποια η αντιμετώπιση των ετεροδόξων και αλλοθρήσκων, όταν στα πλαίσια της μάθησης «μέσα από τη θρησκεία» θελήσουν να αναγνωρίσουν και να μετέχουν στην ουσία π.χ. της Θείας Ευχαριστίας, χωρίς να έχουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις γι’ αυτήν τη συμμετοχή. Σίγουρα αυτό θα πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί κατάλληλα από τον εκπαιδευτικό.
7. Το Π.Σ. αναγνωρίζει ότι «οι θρησκείες είναι πηγή ελπίδας για σωτηρία» (σ.12), «διαχρονική πηγή έμπνευσης για τον πολιτισμό και άντλησης προσωπικού αλλά και συλλογικού υπαρξιακού νοήματος…» (σ. 18). Οι θρησκείες μπορεί να είναι πηγή ελπίδας. Αν όμως δεν προσφέρουν τη σωτηρία, τότε οι ελπίδες τους είναι φρούδες. Αυτή η αναζήτηση απουσιάζει από το Π.Σ.
8. Σύμφωνα με το Π.Σ. το ΜτΘ «χρειάζεται να περιλαμβάνει θεωρήσεις διαχριστιανικής και διαθρησκειακής μάθησης, διαλόγου, συνεργασίας και συλλογικότητας» (σ.13). Όμως η συνεργασία και η συλλογικότητα μπορούν να υπάρξουν σε κοινωνικό επίπεδο ανεξάρτητα από τη γνώση των τεχνητών διαθρησκειακών συνθέσεων.
9. Το Π.Σ. οραματίζεται πως «η θρησκευτική εκπαίδευση των μαθητών δεν (θα) είναι επικεντρωμένη αποκλειστικά στη διαμόρφωση και προετοιμασία τους ως αυριανών πολιτών, αλλά πρωτευόντως στην παρούσα πορεία και δράση τους ως αυτόνομων προσώπων» (σ.15).
Σχόλια:
  • Εγείρεται το ερώτημα: Μέχρι σήμερα οι Έλληνες δεν ενεργούσαν ως αυτόνομα πρόσωπα, οπότε περιμένουν το νέο «Πρόγραμμα Σπουδών» προκειμένου να κατακτήσουν αυτό το στόχο;
  • Οι συντάκτες του Π.Σ. δεν εξηγούν τι απέγιναν όσα παραδέχονται στη σ. 10 για τα Α.Π. του 2002, τα οποία όπως υποστηρίζουν, «ευαισθητοποιούν και έμπρακτα δεσμεύουν τους μαθητές απέναντι στα σύγχρονα κοινωνικά, υπερφυλετικά, υπερεθνικά και οικουμενικά αιτήματα». Άραγε, απέτυχε το προηγούμενο πρόγραμμά τους; Ποια εγγύηση επιτυχίας υπάρχει στο νέο ΠΣ.;
10. Το Π.Σ. υποστηρίζει ότι «απαιτείται σαφώς μια άλλη νοοτροπία και ένας άλλος προσανατολισμός… Άλλωστε η Ορθόδοξη θεολογία από τη φύση της δεν προσπερνά τη θρησκευτική ετερότητα (σ.17). Οι συντάκτες του Π.Σ. ομολογούν τη θέση της Ορθόδοξης Θεολογίας. Επομένως η πρόσκληση για αλλαγή νοοτροπίας και προσανατολισμού προς τι; Προφανώς είναι εκ του πονηρού.
11. Στους «εκπαιδευτικούς προσανατολισμούς» του ΜτΘ επιδιώκεται «η ανάδειξη των οικουμενικών αξιών τόσο του Χριστιανισμού όσο και των άλλων θρησκειών του κόσμου» (σ. 19), «η ανάδειξη του ολιστικού και μεταμορφωτικού χαρακτήρα της θρησκευτικής εκπαίδευσης» (σ. 20).
Σχόλια:
  • Οι οικουμενικές αξίες, ως ανθρώπινα μόνο ζητούμενα, είναι σχετικής σημασίας και προσωρινής διάρκειας, γι’ αυτό και συνήθως, κατά βούληση, καταπατούνται. Αν όμως ο άνθρωπος συνδεθεί μ’ Εκείνον που τις εμπνέει και τις πιστοποιεί, τότε αποχτούν αιώνια διάσταση.
  • Οικουμενική αξία μπορεί να θεωρηθεί μεταξύ άλλων και η έννοια «Θεός». Όμως, ποια ανάδειξή της μπορεί να υπάρξει όταν ο Χριστός καταργεί ξεκάθαρα τις ειδωλολατρικές επινοήσεις; Μήπως ο Χριστός θα εννοηθεί ως ένα είδωλο ή ότι τελικά «θεός» είναι ο άνθρωπος που επινοεί αυτές τις αξίες;
  • Ο όρος «ολιστικός» απαιτεί διερεύνηση, επειδή χρησιμοποιείται, επίσης, με παραθρησκευτικό περιεχόμενο.
  • Ο Χριστός αληθινά μεταμορφώνει - θεώνει τον άνθρωπο. Ο στόχος όμως της θρησκευτικής εκπαίδευσης, επειδή συμπλέκεται με τις ανθρώπινες αδυναμίες, συχνά «παραμορφώνει»… Αυτή η πιθανότητα είναι ορατή στο παρόν Π.Σ.
12. Ενδιαφέρουσα η ανάλυση του Π.Σ. περί χειραφετήσεως των μαθητών: «Οι άνθρωποι λαχταρούν να είναι ελεύθεροι… να σκέφτονται και να αποφασίζουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους…». «Ο κριτικός ή ο αυτοστοχαστικός τρόπος» γνώσης «υπηρετεί και καλλιεργεί το χειραφετικό ενδιαφέρον των μαθητών…». «Η μαθησιακή διεργασία δεν είναι μια τεχνική προμελετημένης παγίδευσης –με χειραγωγούμενο τον ίδιο το μαθητή…». «Ο μαθητής θα αναρωτηθεί για την αξία οποιασδήποτε πλευράς της θεολογικής γνώσης ή της θρησκείας που μελετά, ώστε να είναι βέβαιος ότι σχηματίζει μια πραγματικά ακριβοδίκαιη εικόνα της…». «Τίποτε δεν θεωρείται δεδομένο, καμιά εξουσία δεν είναι υπεράνω κριτικής, συμπεριλαμβανομένης και της αυθεντίας του εκπαιδευτικού» (σ.21).
Σχόλια:
  • Οι ιδέες περί χειραφετήσεως των μαθητών από Γ΄ Δημοτικού έως Γ΄ Γυμνασίου είναι παιδαγωγικά ακατανόητες για τους εξής λόγους:
α) Η ενασχόληση με τα θρησκευτικά ζητήματα, απλώς ως θέματα του φυσικού κόσμου, χωρίς επίγνωση των πνευματικών διαστάσεών τους, είναι επιπόλαιη επιλογή για οποιαδήποτε ηλικία, πόσο μάλλον για τόσο μικρά παιδιά, που δε διαθέτουν στοιχειώδεις γνώσεις ούτε στην πίστη τους.
β) Η αντίληψη του Π.Σ. ότι η ισχύουσα πρακτική του ΜτΘ, να μεταδίδει σταδιακά την αλήθεια, ανάλογα με την ηλικία του μαθητή, αποτελεί «τεχνική προμελετημένης παγίδευσης – με χειραγωγούμενο τον ίδιο το μαθητή», τον αφήνει αθωράκιστο έναντι της αντιμετωπίσεως πλανεμένων αντιλήψεων και πρακτικών - ενώ το σκεπτικό αυτό απορρίπτουμε ασυζητητί σε θέματα που άπτονται την προστασία της ζωής και της τιμής του. Ενημερώνουμε και παρακολουθούμε την εφαρμογή των κανόνων, χωρίς να εκλαμβάνεται αυτή η προσοχή μας ως χειραγώγηση, ακριβώς διότι πρόκειται για ανήλικο και ανώριμο παιδί, που δεν έχει βαθιά επίγνωση των κινδύνων που διατρέχει.
γ) Η παιδαγωγική πρόταση ότι «τίποτε δεν θεωρείται δεδομένο, καμιά εξουσία δεν είναι υπεράνω κριτικής, συμπεριλαμβανομένης και της αυθεντίας του εκπαιδευτικού» διδάσκει στο μαθητή την οίηση που δεν ωφελεί σε καμιά ηλικία, πόσο μάλλον σε μικρά παιδιά. Χάθηκε από το ΠΣ. η σοφία των Παροιμιών Σολομώντος 9, 9-11: «δίδου σοφῷ ἀφορμήν, καὶ σοφώτερος ἔσται· γνώριζε δικαίῳ, καὶ προσθήσει τοῦ δέχεσθαι. ἀρχὴ σοφίας φόβος Κυρίου, καὶ βουλὴ ἁγίων σύνεσις, τὸ δὲ γνῶναι νόμον διανοίας ἐστὶν ἀγαθῆς· τούτῳ γὰρ τῷ τρόπῳ πολὺν ζήσεις χρόνον, καὶ προστεθήσεταί σοι ἔτη ζωῆς σου».
  • Η απόκτηση «ακριβοδίκαιης εικόνας» της θρησκείας χωρίς επίγνωση του βάθους και πλάτους της, με εξέταση των επιφανειακών ομοιοτήτων και με παράλειψη της Αυτοποκαλύψεως του Θεού Δημιουργού και Σωτήρα μας, είναι πρακτικά αδύνατη.
  • Υπό τις προηγούμενες συνθήκες, η προβαλλόμενη χειραφέτηση φαίνεται πως οδηγεί το μαθητή και το ΜτΘ σε προμελετημένη παγίδευση.
13. Το βασικό πρόβλημα το οποίο δεν αντιμετωπίζει το Π.Σ. είναι ότι η εντύπωση της ομοιότητας των θρησκευτικών εκδηλώσεων που δημιουργείται από την επιφανειακή εξέταση τους, δεν ταυτίζεται προς το ουσιαστικό περιεχόμενο τους. Αντί λοιπόν το ΠΣ. να εργαστεί ώστε να οι μαθητές να διαφωτιστούν με απλό τρόπο για τις εσφαλμένες εντυπώσεις πάνω στις οποίες οικοδομούνται λαθεμένα συμπεράσματα και επιλογές, παρακάμπτει την ιστορική και θεολογική αλήθεια εγκλωβισμένο στις παραδοχές του.
  • Πράγματι, στο παγκόσμιο θρησκευτικό σκηνικό συναντάμε περιπτώσεις κοινών τρόπων εκφράσεως για τρεις βασικούς λόγους:
α) Η κοινή μονοθεϊστική αφετηρία των θρησκειών.
β) Το γεγονός ότι ο άνθρωπος όπου κι αν πιστεύει, δεν παύει να εκφράζεται με όλη τη δύναμη της ψυχής, του νου, του σώματός του, εξαντλώντας τα προσφερόμενα υλικά μέσα, τα οποία είναι κοινά στον πολιτισμό κάθε εποχής (φως, εικόνες ή αγάλματα, νερό ως μέσο εξαγνισμού, καρποί της γης, θυμιάματα, ναοί, προσευχές, ιερές γραφές).
γ) Ο θρησκευτικός συγκρητισμός, όπου υποχωρούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στη θεολογία και την πρακτική των επιμέρους θρησκειών, οπότε επέρχεται σύγκλιση και εν τέλει ταύτιση όλων των ετερογενών θρησκευτικών στοιχείων. Ο συγκρητισμός ιστορικά μαρτυρείται από τα αρχαϊκά χρόνια, όταν, με τις αλλεπάλληλες εσωτερικές μετακινήσεις και τον αποικισμό, οι φυλές γνώρισαν και διασταύρωσαν τις δοξασίες και λατρείες τους. Η τακτική αυτή, ενώ οδηγεί σε ιδεολογική σύγχυση, παγιώθηκε διότι ανατροφοδοτεί τις ελπίδες σωτηρίας που εξανεμίζονται από τα φιλοσοφικά και οντολογικά αδιέξοδα στα οποία οδηγούν οι δοξασίες των θρησκευμάτων. Την κατάσταση αποτυπώνει χαρακτηριστικά ο Προφήτης Δαβίδ: “Ὁ Θεὸς ὁ Θεὸς μου, πρὸς σὲ ὀρθρίζω· ἐδίψησέ σε ἡ ψυχὴ μου, ποσαπλῶς σοι ἡ σάρξ μου ἐν γῆ ἐρήμῳ καὶ ἀβάτῳ καὶ ἀνύδρῳ…” (Ψαλμ.62,1). Ο άνθρωπος σφοδρά διψώντας την κοινωνία με το Θεό εγκλωβίστηκε σε μέρη πνευματικά έρημα, δύσβατα, άνυδρα, σε μονοπάτια που δεν τον οδήγησαν σε Εκείνον…
  • Με την Αυτοαποκάλυψή του ο Υιός του Θεού καθαρίζει οριστικά το τοπίο των πλανεμένων και αδιέξοδων περί Θεού και σωτηρίας αντιλήψεων και πρακτικών. Το πρωτεύον πλέον δεν αφορά τα μέσα θρησκευτικής εκφράσεως, αλλά εάν και κατά πόσον αυτή η έκφραση μετέχει στην αλήθεια της Αποκαλύψεως του Χριστού. Επομένως η προσέγγιση του θρησκευτικού φαινομένου μέσω της επιφανειακής ομοιότητας των εκδηλώσεων δεν οδηγεί σε ασφαλή συμπεράσματα, με ορατό τον κίνδυνο του συμφυρμού και της νεφελώδους περί «Θεού» αντίληψης των μαθητών. Αυτό το πρόβλημα είναι εμφανέστατο σε πολλές θεματικές ενότητες του ΜτΘ Δημοτικού και Γυμνασίου σύμφωνα με το Π.Σ.
Β. Προβληματικοί συνδυασμοί σε θεματικές ενότητες
 Δημοτικού και Γυμνασίου:

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Όταν ό γάμος δεν είναι μυστήριο.

Η Ιουλία ήταν μια λεπτή, όμορφη και δυναμική  γυναίκα, τριάντα δύο χρόνων. Έμοιαζε τόσο πολύ με  άγαλμα της Αφροδίτης, πού όταν ήταν στο Πανεπιστήμιο ήτανε πάντοτε επίκεντρο συζητήσεως. Στο Πανεπιστήμιο  ήταν ή καλλίτερη φοιτήτρια και είχε βγει με τα πιο όμορφα  αγόρια. Δεν έκρυβε τις επιθυμίες της. «Εγώ θέλω το καλλίτερο απ' όλα και τίποτε λιγότερο», συνήθιζε να λέει. Οι επιδόσεις της στο Πανεπιστήμιο αποδείκνυαν δύο πράγματα: Πρώτα, ότι είχε την ικανότητα για μάθηση κι' έπειτα, ότι είχε όρεξη για δουλειά. Ή Ιουλία ήθελε να  πάρει το πτυχίο της με άριστα και αν ήταν ανάγκη να  αποστηθίσει ασήμαντες πληροφορίες για να το καταφέρει, θα το έκανε. Τελικά, αποφοίτησε αριστούχος και παντρεύτηκε την πρώτη εβδομάδα μετά την αποφοίτηση της.

Ό Γιώργος δεν ήταν «ό γόης» της παρέας, αλλά ήταν έξυπνος, αθλητικός και αρκετά φιλόδοξος. Είχε αποκτήσει ένα πτυχίο  Ανωτάτης  Εμπορικής. Σε σχέση με την Ιουλία όμως, ό Γιώργος δεν ήταν τόσο ανταγωνιστικός ούτε . τόσο δυναμικός, αλλά και οι δύο τους βασικά ήθελαν τα ίδια πράγματα από τη ζωή: δύο παιδιά, ένα καλό αυτοκίνητο, ένα μεγάλο σπίτι και ένα αξιοπρεπές επάγγελμα. Ό Γιώργος ήταν αποφασισμένος να δουλέψει όπου χρειαζόταν για να επιτύχει αυτά τα πράγματα και ήταν ευχαριστημένος από τη ζωή όσο έπαιρνε απ' αυτή αυτά πού ήθελε.
Ό Γιώργος και ή Ιουλία γνωρίστηκαν σε μια «θρησκευτική» σύναξη και λίγο καιρό μετά από την πρώτη τους συνάντηση, ό καθένας είπε στον εαυτό του για τον άλλο: «Αυτό είναι πού θέλω!» Στην αρχή και οι δύο τους έκαναν «το δύσκολο», για να καλύψουν τις πραγματικές τους επιθυμίες. Σ' αυτές τις «θρησκευτικές» συνάξεις υπήρχε ή έντονη προσδοκία ότι όλοι θα συμπεριφερθούν μ' έναν «ευσεβή» τρόπο. Και ό Γιώργος και ή Ιουλία συμπεριφέρθηκαν όπως απαιτούσε το περιβάλλον, για να μπορούν να βλέπονται. Καθ' όλη τη διάρκεια της συνάξεως ό καθένας σκεπτόταν την υπέροχη στιγμή πού θα βρίσκονταν μόνοι οι δύο τους και θα εξέφραζαν ό ένας στον άλλο τα τρυφερά συναισθήματα τους. Αυτή ή ρομαντική και μαγική στιγμή ήρθε σύντομα και δεν ήρθε μόνο μια φορά αλλά αρκετές. Το ρομαντικό και μαγικό αυτό συναίσθημα όμως δεν κράτησε πολύ. Ό πατέρας του Γιώργου πάντοτε του έλεγε ότι το ερωτικό συναίσθημα είναι προσωρινό και ότι ή πρέπει να παντρευτείς μια κοπέλα ή να την ξεγράψεις. Έτσι κι αλλιώς ή συναισθηματική αυτή έκσταση συνήθως τελειώνει απότομα. ' Ο Γιώργος δεν πίστευε τον πατέρα του μέχρι τη δεύτερη επέτειο του γάμου του. Τότε ή  Ιουλία ήταν έγκυος, άρρωστη και αποκρουστική. Ή Ιουλία ποτέ δεν είχε πολύ συχνά όρεξη για έρωτα. Χρειαζόταν μια εβδομάδα να προετοιμασθεί για την περίοδο της και μια εβδομάδα μετά για να αναρρώσει. Έτσι, ό Γιώργος ήταν τυχερός αν περνούσε μια καλή εβδομάδα το μήνα μαζί της. Τώρα πού ήταν έγκυος, ήταν τόσο ελκυστική, όσο θα μπορούσε να είναι ένας ελέφαντας. Τα πρωινά ήταν άρρωστη και το βράδυ κουρασμένη, για να εκφράσει τα ελάχιστα ερωτικά συναισθήματα της. 

Ό Γιώργος όμως δεν απελπίστηκε εντελώς. Είχε την ελπίδα ότι μετά τη γέννα, τα μαγικά και ρομαντικά συναισθήματα θα ξανάρχονταν. Έτσι, για να περάσουν οι οκτώ μήνες της αναμονής του μωρού πιο ευχάριστα, ο Γιώργος αποφάσισε ν' αγοράσει μια φωτογραφική μηχανή και μέχρι να γεννήσει ή Ιουλία είχε γίνει ειδικός στη φωτογραφική τέχνη.
Τους πρώτους πέντε μήνες μετά τ ή γέννηση του γιου τους, ό Γιώργος και ή Ιουλία ήταν σε έκσταση. 'Εκτός από τις εκατοντάδες φωτογραφίες πού πήραν, ό Γιώργος ανακάλυψε τις εξαιρετικές διανοητικές δυνατότητες που έχει ο γιός του και ή Ιουλία χαρίσματα πού θα του εξασφάλισαν τη θέση του πρωθυπουργού.

 Μια έκσταση, όμως, πού βασίζεται σε τόσο απώτερα μελλοντικά σχέδια, δεν μπορεί να κρατήσει πολύ χρονικό διάστημα, ειδικά όταν το παιδί σου έχει διάρροια, όταν το δέρμα του έχει ευαισθησία στο BABY LINO και πρέπει να φοράει πάνινες πάνες και όταν το πλυντήριο είναι χαλασμένο και θα πρέπει να πλένεις 30 πάνες την ήμερα στο χέρι. Δεν υπάρχει κανένας πού να φωτογραφίζει λερωμένες πάνες και ό Γιώργος δεν ήταν εξαίρεση. Κι όταν είσαι πνιγμένος σε λερωμένες πάνες όπως ήταν ή Ιουλία, το τελευταίο πράγμα πού σκέπτεσαι είναι ποιος θα είναι ό πρωθυπουργός σε τριαντα πέντε χρόνια. Έτσι, ό Γιώργος προσπάθησε να φτιάξει το πλυντήριο, ή Ιουλία καθάρισε τις πάνες και οι δύο τους άρχισαν να ονειρεύονται για το μεγάλο σπίτι πού ήθελαν να αποκτήσουν.


 Η οικονομική τους κατάσταση δεν ήταν επαρκής για το σπίτι πού είχαν ονειρευτεί. Γι' αυτό το λόγο αποφάσισαν να αγοράσουν ένα αυτοκίνητο. Μάζεψαν όλα τα σχετικά περιοδικά και

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Project "1821". Ποιες οι επιδιώξεις της παραγωγής του ΣΚΑΪ.

Σαν σήμερα, ένα χρόνο πριν, άρχισε να προβάλλεται η σειρά “1821” του ΣΚΑΪ, για να ανατρέψει -όπως έλεγε- τους μύθους της παιδείας για την Ιστορία του Ελληνικού Κράτους και για να δώσει προοπτική στο εθνικό μέλλον, μέσα από την αναπροσαρμογή του παρελθόντος. Την τελευταία δεν την ομολογούσε, παρότι, αντιφατικά, την παρουσίαζε ως “διαλεύκανση του παρόντος”.

Ξεκινά σήμερα, μια ερευνητική εργασία: το “Project 1821” που με αφορμή την εκδοχή του ΣΚΑΪ θέτει προς επανεξέταση ιστορικές εκδοχές παλιές και νέες, δεξιές και αριστερές, εθνικές και διεθνιστικές, με στόχο να βγάλουμε -όσο μπορέσουμε- άκρη σε βασικά σημεία όπως: Ήταν “τοπικά συμφέροντα” οι εσωτερικές συγκρούσεις του 1821; Ήταν τα ράσα και οι φουστανέλες τα εμπόδια για την κοινωνική πρόοδο και την δικαιοσύνη; Ήταν αγαθές οι προθέσεις των “φιλελλήνων”; Τελικά, σήμερα πού βρισκόμαστε; “όλοι μαζί τα φάγαμε;”, “όλοι μαζί φτιάξαμε το άρθρο 86;”, “είναι η Ελλάδα ο παρασιτικός τεμπέλης της Ευρώπης;”.

Γρήγορες απαντήσεις, απαντήσεις κλισέ σε τέτοια θέματα, δεν βοηθούν, άλλωστε, αν το θέμα “ίδρυση του Ελληνικού κράτους” ήταν ξεκάθαρο, δεν θα βρισκόμασταν για άλλη μια φορά στο ίδιο σημείο: να “εκλιπαρούμε” για ένα “Ναυαρίνο”.

Μερικές εύλογες απορίες: 
  • Γιατί ο ΣΚΑΪ θέλοντας να μιλήσει για το “εθνικό” αύριο, μίλησε για το 1821; Μήπως η περίφημη “αυτογνωσία” μας, ήταν μια απλή μεταφορά του ενοχικού συνδρόμου των Ελλήνων από τον -μέχρι χτες- “σωβινισμό” στον “ευρω-παρασιτισμό”; 
  • Μήπως πρέπει να χρεωθεί στην ελληνική  “φουστανελο-ανυπακοή” και μια διάλυση του ευρώ, μια αναπροσαρμογή της Ευρώπης; 
  • Γιατί εμφανίζει τέτοια επιμονή ο πανεπιστημιακός ΣΚΑΪ, να μας “σώσει” καλά και ντε από κάποιους “απολίτιστους” εσωτερικούς εχθρούς; 
  • Γιατί τόση μανία στην προβολή του ψευτοδιλήμματος “μένουμε στο κλαμπ των πολιτισμένων ή καταστρεφόμαστε;” Γιατί τόση λατρεία στα δάνεια; 
  • Γιατί τόση αγάπη προς τα ευρύτερα πολιτικά σχήματα; 
  • Γιατί το “έθνος” μπορεί να είναι κοινό για όλο τον κόσμο, αρκεί να ορίζεται από τους “ανεξάρτητους”, διεθνείς οργανισμούς; 
  • Πώς δικαιολογείται η μονότονη, χονδροειδής επιλεκτικότητα προς τον ελληνικό πολιτισμό; 
  • Γιατί όλα αυτά πρέπει να τα ξαναδούμε σήμερα;

Το να έχει κάποιος μια πολιτική άποψη είναι απόλυτα λογικό και σεβαστό. Το να χρησιμοποιεί όμως την Ιστορία για να την επιβάλλει; 
Το να ισχυρίζεται ότι η ιστορία αποδεικνύεται όπως το πυθαγόρειο θεώρημα; Το να ισχυρίζεται ότι σε βγάζει από τον “μεσαίωνα” αυτός που επαγγέλλεται το νέο “αλάθητο”, την εθνική “auctoritas”, την “επιστημονική αλήθεια”; Το να κρύβει τις δικές του “αθωώσεις και καταδίκες” κάτω από “επιστημονικό” μανδύα;
Το να ισχυρίζεται ότι “ανοίγει το διάλογο”, αυτός που υιοθετεί επιλεκτικά ακόμα και τον Βολταίρο; Το να υποβαθμίζει το πανεπιστήμιο με την αναγωγή του σε βραχίονα της πολιτικής; Το να αυτοαναιρείται συνεχώς…, δείχνει κάτι;

Δεν ασχολούμαστε λοιπόν με τον ΣΚΑΪ, αλλά, δια του ΣΚΑΪ που, κακά τα ψέματα, μας βοήθησε να εξετάσουμε, μας παρακίνησε να ερευνήσουμε. Εξάλλου, σε μια κεντρική του δήλωση είχε απόλυτο δίκιο: “είναι ο καιρός ώριμος…



Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

“Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή” (Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη)

Εισαγωγή

Εδώ και μήνες η Ελλάδα είναι στο πραιτόριο. Χλευάζεται και κατασυκοφαντείται. Αναίσχυντοι αργυραμοιβοί την παίζουν στα ζάρια.
Προσβάλλουν τους ανθρώπους της, αμφισβητούν την ιστορία της και τον πολιτισμό της. Όποια εφημερίδα και να ανοίξεις, μας έχουν κατατάξει στα «σκουπίδια». Μας θεωρούν ένα περιττό βάρος, από το οποίο όλοι θέλουν να απαλλαγούν, αλλά δεν ξέρουν ακόμα πώς.
Ε, λοιπόν, η Ελλάδα δεν είναι για τα σκουπίδια!



Δεν είμαστε οι Έλληνες διεφθαρμένοι και τεμπέληδες. Χαβαλέδες ήμασταν για πολύ καιρό. Βάλαμε τον αυτόματο πιλότο. Ένας φτωχός λαός, που γνώρισε την αφθονία και παρασύρθηκε γιατί νόμισε πως θα κρατήσει για πάντα. Πίστεψε και στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» κάποιων αδίστακτων πολιτικάντηδων. Για την ακρίβεια ίσως στην Ελλάδα υπάρχουν λιγότεροι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες απ’ ότι σε πολλές άλλες χώρες.
Και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Είναι μια δύσκολη ώρα, αλλά δεν ήρθε το τέλος.

Όμως, ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα το 15% του πληθυσμού της δεν ζει με κουπόνια.
Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα, κάθε ελληνόπουλο έχει δωρεάν πρόσβαση στο
Πανεπιστήμιο.
Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα, έστω ημιτελές, αλλά έχουμε σύστημα υγείας.
Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα κράτος που έχει μια μεγάλη  περιουσία. Άλλα κράτη δεν έχουν τίποτα. Αυτήν βλέπουν και ξερογλύφονται.
Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα οι γονείς βοηθάνε τα παιδιά τους και εκείνα τους γονείς τους.
Ευτυχώς, η μικρή και φτωχή Ελλάδα δεν ήταν απούσα από καμιά μεγάλη μάχη για την ελευθερία. Και έδινε το είναι της, όταν οι άλλοι είχαν ήδη παραδώσει και την ψυχή και το πνεύμα.
Ευτυχώς ακόμα, η Ελλάδα έχει μέλλον.

Έβλεπα εκείνα τα κορίτσια της Εθνικής Ομάδος Πόλο, να ανεβαίνουν στον Όλυμπο, μες τη «φωλιά του Δράκου», και είπα , πως δεν χάθηκε η ελπίδα.
Υπάρχει ακόμα το μέταλλο του νικητή.
Η Ελλάδα έχει μέλλον, γιατί στη μακραίωνα ιστορία της κάθε μεγάλη ήττα και καταστροφή, αντί να την αφανίσει, την ανάσταινε!

Γιατί τα γράφω αυτά; Μου τηλεφώνησαν κάποιοι «φίλοι» απ’ το εξωτερικό  και μας ….νεκρολογούσαν! Είναι απ’ τα κοράκια που έχουν στοιχηματίσει στην πτώχευσή μας και ανησυχούν μήπως και χάσουν τα λεφτά τους! Και βιάζονται! Τόσο πολύ θύμωσα που έκλεισα το τηλέφωνο. Ύστερα τους έστειλα το κείμενο που ακολουθεί….



"Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή".

Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν
ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου.

Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ
πράγµα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή.
Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ µιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσµα.

Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν
ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη.
Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωµένη µὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ
ξεπερνᾶ τὸ µέτρο, πρέπει νὰ τιµωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες.
Ὅσο γιὰ µένα συγκινοῦµαι παρατηρώντας πὼς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης
εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦ κόσµου.
Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους µου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασµένου αἰώνα,
γράφει: «… θὰ χαθοῦµε γιατί ἀδικήσαµε …».

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράµµατος. Εἶχε µάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα
πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του. Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡµερῶν µας, ἡ προφορικὴ παράδοση πηγαίνει µακριὰ στὰ περασµένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση.
Εἶναι γιὰ µένα σηµαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιµήσει
καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόµη καὶ ὅταν ἀναβρύζει ἀνάµεσα σ’ ἕνα λαὸ περιορισµένο.
Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσµος ὅπου ζοῦµε, ὁ
τυρρανισµένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση.
Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ
γινόµασταν ἂν ἡ πνοή µας λιγόστευε;
Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας
δὲν τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση ἐµπιστοσύνης.

Παρατήρησαν, τὸν περασµένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ
µεγάλη διαφορὰ ἀνάµεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήµης καὶ στὴ λογοτεχνία. παρατήρησαν πὼς ἀνάµεσα σ’ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράµα καὶ ἕνα σηµερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συµπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲ µοιάζει νὰἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς
νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν’ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ ὀνοµάζουµε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγµὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται.

Κυνηγηµένη, ξέρει ποὺ νὰ’βρει καταφύγιο, ἀπαρνηµένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι’ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν µεγάλα καὶ µικρὰ µέρη τοῦ κόσµου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν’ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιοµηχανία.

Χρωστῶ τὴν εὐγνωµοσύνη µου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδηµία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ πράγµατα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόµενες περιορισµένης χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλµὸς τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανός νὰ κρίνει µὲ ἀλήθεια ἐπίσηµη τὴν ἄδικη µοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυµηθῶ τὸν Σέλλεϋ, τὸν ἐµπνευστή, καθώς µᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νοµπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ µπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴνἀναπόφευκτη βία µὲ τὴ µεγαλοσύνη τῆς καρδιᾶς του.

Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους
τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται.

Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ
ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε. Ἂς συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.»

Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου
Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963

Σαν να το είπε χθές!


Τσολάκης Χρήστος...
Πηγή

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Τον αετό τον έκλεισαν μέσα σ’ ένα κοτέτσι ..

Κάποτε τα αναγνωστικά μάθαιναν στα ελληνόπουλα να είναι αετοί,
τώρα διδάσκουν συνταγές του τύπου "μακαρόνια με κιμά"  

Είναι φανερό ότι δεν θεωρούνται χρήσιμα τα φτερά για τα παιδιά της Ελλάδας...




  
Τον αετό τον έκλεισαν μέσα σ’ ένα  κοτέτσι .
Κι ο κόκορας τον ρώτησε:  
« Γιατί πικραίνεσ’ έτσι,
που  τα ’χεις όλα τώρα;
Και το νερό στον τόπο του, και το φαϊ στην ώρα,
και στα κατσάβραχα δεν πας , 
όπου μπορεί στο τέλος
μες στα καλά καθούμενα να φας κανένα βέλος.

Για πες μου τί σου λείπει
κι όλο σε δέρνει η λύπη
και την καρδούλα σου χαλάς;»

Κι εκείνος τ’ αποκρίθηκε: «Σαν κόκορας μιλάς».



«Μύθοι», Αλέκος Φωτιάδης
από το βιβλίο «Νεοελληνικά Αναγνώσματα
Α΄ Γυμνασίου» ΟΕΔΒ 1976

μαζί με παραλληλισμό σε σχέση με την πρόσφατη επικαιρότητα

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Εντυπώσεις από Θεία Λειτουργία στη Σοβιετική Ρωσία. Φωτογραφίες

Από την πόρτα της εκκλησίας και προς όλες τις πλευρές οι πιστοί στεκόταν ο ένας δίπλα στον άλλον. Στριμωχνόταν, για να κάνουν χώρο να περάσουμε. Σταματούσαμε και ξανά μετατοπιζόταν μπροστά.
Στο βάθος αυτής της χαμηλής σπηλαιώδους εκκλησίας τελέσθηκε η θεία Λειτουργία
Η χορωδία έψαλλε αυθόρμητα και αρμονικά. Γύρω μας ελαφρές αναπνοές που προσευχόταν και ήχοι της ήσυχης προσηλώσεως προς τον Θεό και τους Αγίους.


Δεξιά μας ακουγόταν μία ομιλία, η οποία παρετείνετο, ένας συνεχής λόγος που όμως δεν ήταν κήρυγμα. Άρχιζε να με ενοχλή. Ο πατήρ Αθανάσιος με ρώτησε με τα μάτια τι είναι αυτό. Δεν γνώριζα την απάντηση και ξεκινήσαμε προς το σημείο εκείνο. Διεισδύσαμε ανάμεσα στους κίονες οι οποίοι στήριζαν την επίπεδη επιφάνεια πάνω από τα κεφάλια μας. Γύρω από αυτούς τους κίονες υπάρχουν εικόνες και κανδήλια. Εδώ και εκεί στα μανουάλια έκαιγαν κεριά. Στο μισοσκόταδο διακρίναμε τα πρόσωπα των πιστών. Τα μάτια, αυτά τα μάτια τους!... Πόσο κοντά στην ψυχή αυτού που πιστεύει είναι εκείνος που προσεύχεται! Τον κοιτάζεις, δεν γνωρίζεις το όνομά του και ποτέ πια δεν θα τον δης, και εκείνος μένει μέσα σου, και εσύ μέσω αυτού γίνεσαι δυνατότερος, ικανότερος, ευτυχέστερος...

Τώρα βλέπουμε περί τίνος πρόκειται. Ο πατήρ Κοσμάς, ιατρός και ιερομόναχος, ο οποίος χθες μας φωτογράφησε και σήμερα θα μας δώση τα σλάιτς (από το εργαστήριό του) ως ενθύμιο - αυτός είναι εκείνος που ακουγόταν. Νάτος, φορώντας το πετραχήλι του ακόμη ομιλεί. Αλλά περί τίνος πρόκειται; Περί τίνος ομιλεί μέσα στην διάρκεια της θείας Λειτουργίας, εδώ στην άκρη, στο βάθος του ναού; Έκλεισα τα μάτια και συγκεντρώθηκα στα λεγόμενα του. Ανέβλυζαν όπως εκείνοι οι κρουνοί στη βρύσι μπροστά στην εκκλησία. Ο λόγος αναφερόταν λίγο στην οικογένεια, λίγο στις ουρές μπροστά από τα καταστήματα στην πόλι, στην εργασία, στο ναό. Ήταν πνευματικά σχόλια της πρακτικής καθημερινής ζωής. Πάνω σ' αυτά τα κοινωνικά στιγμιότυπα αυτός τώρα έκανε προφανώς κατήχηση. Με τα γεγονότα που παρουσίαζε ήθελε να δείξη τις αμαρτίες και τα λάθη που γίνονται, να οδηγήση τους παρόντες στην αυτοεξέτασι· πώς να μαζέψουν με την σκούπα της συντετριμμένης ειλικρίνειας κατά την εξομολόγησι που θα ακολουθήση, όσο το δυνατόν περισσότερα πεπραγμένα αμαρτήματα, τα σφάλματα και τα πλημμελήματα, για να συμμετάσχουν όσο το δυνατόν πιο άξια στο άγιο Μυστήριο του Σώματος και Αίματος του Χριστού. Ω, πώς η Εκκλησία, όταν είναι ζωντανή, βρίσκει τρόπους να βοηθήση τους πιστούς της!

Ένας από τους νεωκόρους πλησίασε τον π. Κοσμά και τον πληροφόρησε σε ποιο σημείο είχε φθάσει η Λειτουργία. Τώρα τα λόγια του π. Κοσμά πήραν άλλο ρυθμό και τόνο. 
Διάβασε την ευχή προ της Εξομολογήσεως, ανασήκωσε το πετραχήλι και το έβαλε στο κεφάλι του πλησιέστερου προς αυτόν πιστού. Ξαφνικά ακούστηκαν λόγια ανάμικτα με μισοσβησμένους λυγμούς. Δημόσια εξομολόγησι του πλήθους! Μια ασυνήθιστη κινητικότητα κατέλαβε όλους όσους βρισκόταν γύρω από τον π. Κοσμά. Χαμηλόφωνες εκκλήσεις, αναστεναγμοί προσευχής. .. Το πετραχήλι μετεκινείτο από κεφάλι σε κεφάλι. Συχνά ο πατήρ Κοσμάς πρόσθετε δυο λόγια σκύβοντας στο αυτί του εξομολογουμένου. Θέαμα πρωτοφανές, συγκλονιστικό. Βίωμα μοναδικό. Να οι ημέρες των Αποστόλων! Η Εκκλησία του Θεού (ο λαός) συνειδητοποιούσε τον εαυτό της: η φύσι της είναι πάντα το πάθος. Μόνο διά του πάθους έρχεται η Ανάστασι. Και πράγματι, αυτό συνετελείτο εκεί μπροστά μας μέσω της Εξομολογήσεως και της Θείας Κοινωνίας...

Η χορωδία έψαλλε το Κοινωνικό. Όσοι είχαν εξομολογηθή πλησίαζαν με την σειρά το Άγιο Ποτήριο. Η εξομολόγησι σ' εκείνο το μέρος, στο βάθος της εκκλησίας μέσα στο σπήλαιο, διαρκούσε ακόμη. Οι πυκνές σειρές γινόταν λεπτότερες, ο κύκλος γύρω από τον π. Κοσμά μίκραινε. Ήρθε ξανά ο νεωκόρος. Είπε ότι η ουρά αυτών που κοινωνούσαν ήταν προς το τέλος. Για να μη διακοπή η τέλεσι της Θείας Λειτουργίας, ο π. Κοσμάς κάλεσε τους παρόντες να τοποθετήσουν το χέρι τους ο ένας στον ώμο του άλλου. Άπλωσε πάνω από τα κεφάλια τους το πετραχήλι σ' όλο το μάκρος του και διάβασε τη συγχωρητική ευχή. Τώρα όλος αυτός ο χώρος έμεινε κενός. Εμείς παρατηρούσαμε τον π. Κοσμά δίπλα στο αναλόγιο με το Ευαγγέλιο και αυτός στράφηκε προς εμάς τους δύο και μας έκανε νόημα να πλησιάσουμε. Καθώς ασπαζόμασταν το Ευαγγέλιο και τον Σταυρό που κρατούσε στο χέρι του, και πριν προλάβουμε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας για αυτό που ζήσαμε, παρατηρήσαμε το αριστερό του χέρι με τον δείκτη τεντωμένο προς το δάπεδο. Κάτω στο μαρμάρινο δάπεδο σαν να υπήρχε χυμένο νερό. Στην επιφάνεια του καθρεπτιζόταν οι μικρές φλόγες των κεριών και τρεμόπαιζε η κοκκινωπή λάμψη του κανδηλίου. Τον κοιτάξαμε με απορία, μη ξέροντας τι να σκεφτούμε. Συγκινημένος άρχισε να λέγη: «Αυτά είναι τα δάκρυα της μετανοίας του Ρωσικού λαού. Από αυτά ζει η Εκκλησία». Και οι τρεις μείναμε σιωπηλοί για λίγο. Ο π. Κοσμάς πήρε το Ευαγγέλιο και έφυγε προς το ιερό και εμείς οι δύο κοιταχτήκαμε και συγκλονισμένοι πήγαμε να πάρουμε αντίδωρο...







Απόσπασμα από το υπό έκδοσιν βιβλίο Η Αγία Ρωσία στη Σοβιετική Ένωση του μοναχού Μητροφάνους Χιλανδαρινού, που περιέχει εντυπώσεις από την συμμετοχή Αγιορειτικής αντιπροσωπείας στις εορτές του αγίου Σεργίου του Ραντονέζ του έτους 1976.
(εκτενέστερο απόσπασμα μπορείτε να διαβάσετε εδώ)


Οι έγχρωμες φωτογραφίες προέρχονται από επίσκεψη (2006) στο κοιμητήριο του Σμολένσκ, στην Αγ.Πετρούπολη όπου βρίσκεται ο τάφος της Οσίας Ξένης της Αγ.Πετρούπολης (δια Χριστόν σαλής). Οι φωτογραφίες είναι ελεύθερες προς αναδημοσίευση.


Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Μουσικές ανάσες από τραγούδια που αγαπήσαμε! Συλλογή.

Όμορφα χριστιανικά τραγούδια.
για τους πιο νέους, μπορούν να αποτελέσουν όμορφες ανάσες δροσιάς! 
για τους μεγαλύτερους σε ηλικία, για να θυμόμαστε τις παλιές όμορφες στιγμές...

Κάναμε μια συλλογή μετά από μια σύντομη αναζήτηση στο διαδίκτυο.
Κάθε πρόταση για συμπλήρωση της συλλογής είναι ευπρόσδεκτη.


Χαρωπές Φωνές - ΧΜΟ


τώρα που η νυχτιά Σου (νυχτερινή προσευχή)


Στου Χριστού Μας Το Λιμάνι - ΧΜΟ


Αγάπη ~ Χριστιανικά Τραγούδια


Ένα παιδί ~ Χριστιανικά Τραγούδια


Στη γη λίγο ουρανό ~ Χριστιανικά Τραγούδια


Ο καλός ποιμένας - (Ι. Κουντουράς)


Ιδού αποστέλλω υμάς - (Ι. Κουντουράς)



και μερικές κάπως πιο δυναμικές προτάσεις:
ΤΟΝ ΓΟΛΓΟΘΑ ΣΟΥ ΜΗΝ ΤΟΝ ΦΟΒΑΣΑΙ


ΘΕΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ


ΚΑΝΕ ΘΕΕ ΜΟΥ....


Πριν σχεδόν 10 χρόνια εμφανίστηκαν οι "Ελεύθεροι", που άφησαν σίγουρα και αυτοί τη δική τους μουσική πινελιά στο χριστιανικό τραγούδι :


ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ - Αν με δεις



ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ - Όταν κλαίει η ψυχή σου



ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ - Όταν σβήνουν τα φώτα του κόσμου



ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ - Φίλε μου είμαι χάλια



ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ - Να μπορούσαμε να γίνουμε παιδιά


Και επειδή οι εξελίξεις τρέχουν,
δείτε και νέα τραγούδια, με στίχο που προβληματίζει και αρκετά πιο διαφορετικούς ρυθμούς (ίσως τα 2 τελευταία τραγούδια "ξενίζουν" κάποιους, ας αφήσουμε όμως κάθε τι να υπάρχει, ίσως κάποιες ψυχές, κυρίως νέων, να βρουν εκεί το στυλ και το ρυθμό που τους ταιριάζει περισσότερο)
Δείτε τα λοιπόν :

Νέα Εποχή - John Wu


"Stay" -JAMSTER [Seraphim]
(η σελίδα του Έλληνα ράπερ Σεραφείμ στο facebook:  εδώ)

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Δέκα φράσεις που χρειάζεται να λέμε καθημερινά στα παιδιά


Λέξεις και φράσεις που αξίζει να χρησιμοποιούμε καθημερινά και συστηματικά, ανάλογα με την περίσταση, για να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθηση και τον αυτοσεβασμό των παιδιών, καθώς και το πολύτιμο συναίσθημα σύνδεσης και μοιράσματος μέσα στην οικογένεια:



1. “Σ΄ ευχαριστώ! “: Μοιάζει αυτονόητο, αλλά πόσο συχνά ευχαριστούμε τα παιδιά μας, αναγνωρίζοντας την προσπάθειά τους να μας βοηθήσουν; “Σ΄ευχαριστώ που έστρωσες το τραπέζι. Εφτιαξα τη σαλάτα όσο με βοηθούσες”. “Σ΄ευχαριστώ που βρήκες τη χαμένη θήκη του cd μου” κοκ.

2. “Πες μου κι άλλα”: Η φράση – κλειδί για άμεση σύνδεση, χωρίς κριτική και υποδείξεις (τουλάχιστον άμεσα). Δίνει το πράσινο φως για να λυθεί η γλώσσα και ν΄ανοίξει η καρδούλα του παιδιού, που μπορεί να αρχίσει να λέει οτιδήποτε το απασχολεί: από την προπαίδεια που μόλις έμαθε μέχρι το πόσο εντυπωσιακό ήταν το πολύχρωμο κασκόλ της δασκάλας του. Στην πραγματικότητα δεν έχει τόσο σημασία τι θα πει, όσο το να νιώθει άνετα να μιλάει με φυσικό τρόπο για την καθημερινότητα και η οικειότητα που αναπτύσσεται μέσα από μια επικοινωνία που ρέει.
"Ιπτάμενα παιδιά" από τον Neil Pierce, flickr

3. “Μπορείς!”: Η λέξη – σφραγίδα που αντανακλά την εμπιστοσύνη μας στο δυναμικό του. Η παρότρυνση του γονιού είναι αυτή που κάνει τη διαφορά όταν το παιδί χρειάζεται ενθάρρυνση για να συνεχίσει την προσπάθεια, για να δοκιμάσει κάτι καινούργιο, για να κάνει το πρώτο βήμα, για να επιμείνει απέναντι στη δυσκολία.

4. “Πώς μπορώ να βοηθήσω;”: Η προθυμία μας να βοηθήσουμε (προσοχή, λέμε απλώς να βοηθήσουμε όχι να κάνουμε τη δουλειά για λογαριασμό του) προσφέρει το πολύτιμο συναίσθημα της υποστήριξης στο παιδί. Το εξοικειώνει επίσης με μια πιο γενναιόδωρη και ακομπλεξάριστη συμπεριφορά που μπορεί να υιοθετήσει το ίδιο απέναντι στους συνομηλίκους του.

5. “Ας βάλουμε όλοι ένα χεράκι για να…..”: συμμαζέψουμε το σπίτι, καθαρίσουμε το δωμάτιο, φυτέψουμε τον κήπο…κοκ. Υπάρχει πιο όμορφος τρόπος για να μάθουν τα παιδιά την αξία της συνεργασίας και της συλλογικότητας, ώστε να γίνονται όλα πιο αποτελεσματικά, πιο εύκολα και πιο γρήγορα;

6. “Τι θα ΄λεγες για μια αγκαλιά;”: Ο πιο γλυκός , άμεσος, υπέροχος τρόπος για να δείξουμε τρυφερότητα, υποστήριξη, αγάπη… Ισως όσο τα παιδιά μεγαλώνουν να αλλάζει και ο τρόπος που θέλουν να τους εκδηλώνουμε την τρυφερότητά μας: μπορεί να θέλουν αγκαλιά “διαρκείας” ή ένα χτυπηματάκι στην πλάτη ή ένα φιλάκι στο μάγουλο ή μια γρήγορη αγκαλιά…

7. “Παρακαλώ”: Διαχρονική και κλασική λέξη όταν ζητάμε οτιδήποτε από το παιδί. Στο κάτω κάτω δείχνει στοιχειώδη ευγένεια, το χρησιμοποιούμε με τους ξένους, γιατί όχι και με το παιδί μας;

8. “Μπράβο, τα κατάφερες!”: Η λεκτική επιβράβευση από έναν περήφανο γονιό δίνει φτερά στο παιδί για να επιστρατεύσει τις δυνάμεις του και να ανοιχτεί σε νέα επιτεύγματα. Προσοχή: Να λέμε το μπράβο όταν το νιώθουμε πραγματικά και για μια συγκεκριμένη προσπάθεια ή συμπεριφορά. Αν το λέμε με ευκολία για καθετί χάνει την αξία του!

9. “Είναι ώρα για …”: …ύπνο, μελέτη, ξεκούραση, να κλείσει η τηλεόραση κοκ. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει ένα σταθερό πλαίσιο μέσα στο οποίο τα παιδιά λειτουργούν και είναι δουλειά του γονιού να το παρέχει και να το τηρεί, ειδικά όταν τα παιδιά είναι ακόμα μικρά.

10. “Σ΄ αγαπώ!”: Δεν αρκεί να το νιώθουμε, χρειάζεται να το λέμε και να το ξαναλέμε! Οσο πιο συχνά λέμε “σ΄αγαπώ” τόσο πιο συχνά το ακούμε και η ζωή γίνεται όλο και πιο όμορφη! Οσο για τα παιδιά, τα θεμέλια της αυτοεκτίμησής τους είναι τα “σ΄ αγαπώ”, σε λέξεις και πράξεις, που εισέπραξαν από τους γονείς τους!